Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, πέρα από τον προσδιορισμό ελάχιστου εισοδήματος ίσου με το βασικό μισθό (70 μηνιαίως) για τους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοπασχολούμενους, οι οποίοι στην πλειοψηφία δηλώνουν εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ, προβλέπει και τη θέσπιση χρηματικής αμοιβής έως 3.000 ευρώ (από 1.500 έως 2.000 ευρώ που είχε ανακοινωθεί πριν από μερικούς μήνες!) για τους φορολογούμενους που καταγγέλλουν περιπτώσεις φοροδιαφυγής μέσω της εφαρμογής “Appodixi” .
Και θυμήθηκα ότι μια παρόμοια διάταξη είχε προωθήσει πριν από 31 περίπου χρόνια ο τότε υπουργός Οικονομικών Ιωάννης Παλαιοκρασσάς, στο νέο τότε φορολογικό νομοσχέδιο για «νομική κατοχύρωση του επ΄ αμοιβή καρφώματος στην Εφορία!».
Τη διάταξη αυτή σχολίασα σε άρθρο μου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα» στις 24 Μαρτίου του 1992 στην καθημερινή στήλη «Προβολείς» υπό τον τίτλο «Καρφώματα», Κουφώματα…» (βλέπε φωτογραφία). Σημειώνω ότι ήδη από το 1985 έγραφα το κύριο άρθρο της εφημερίδας στη στήλη «Ριπές» και ενυπόγραφα άρθρα μου στις άλλες στήλες, όπως «Πολιτικό Βαρόμετρο» και «Η Άλλη Όψη»).
Παρόμοια διάταξη προωθούσε πριν από 31 χρόνια ο τότε υπουργός Οικονομικών Ιωάννης Παλαιοκρασσάς
Ακόμα, θυμήθηκα ότι το ίδιο σύστημα εφαρμοζόταν και επί Αθηναϊκής Δημοκρατίας του Περικλέους, αλλά οι συκοφάντες που επιδίδονταν σε «διαβολή» προσωπικοτήτων της εποχής (θύματα ήταν ο γέρων Ισοκράτης, ο Θουκυδίδης, ο Αισχίνης, ο Φειδίας ακόμα και ο … Περικλής) τιμωρούνταν από τους … Ένδεκα που κρατούσαν στοιχεία!!!.
Το άρθρο του 1992
Στη συνέχεια παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά σημεία του άρθρου μου αυτού με την εκπληκτική διαπίστωση ότι, μολονότι πέρασαν από τότε πάνω από τριάντα χρόνια, γίνονται τα ίδια και χειρότερα:
«Καρφώματα», Κουφώματα…
Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε στο πανελλήνιο η νομοθετική κατοχύρωση του επ΄ αμοιβή «καρφώματος στην Εφορία των, ως η άμμος της θαλάσσης , φοροφυγάδων Αθηνών και πάσης Ελλάδος, την οποία προωθεί το υπουργείο Οικονομικών με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που έχει καταρτίσει.
Κι όμως, το νομοθετικό αυτό κατάντημα αποτελεί μια φυσιολογικότατη εξέλιξη της ανικανότητας του κράτους όχι μόνο να διαχειριστεί σωστά και συνετά τους πόρους που συγκεντρώνει με τις γνωστές εισπρακτικές επιθέσεις του, αλλά και να εξασφαλίσει τα φορολογικά έσοδα κατ΄επιταγήν του Συντάγματος και των πάμπολλων φορολογικών νόμων που έχει ψηφίσει.
Η ανικανότητα αυτή του κράτους έχει εκδηλωθεί , στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν, και με άλλες προκλητικές αποφάσεις και μέτρα, τα οποία πάντα ευνοούσαν τους ασυνεπείς φορολογούμενους, τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες και «τιμωρούσαν» τους συνεπείς φορολογούμενους για την «ηλιθιότητά» τους να είναι πιστοί στους νόμους και στο Σύνταγμα και να εισφέρουν ανάλογα με το εισόδημά τους στη συγκέντρωση δημόσιων εσόδων.
Κατ΄ αρχάς, η τακτική και η πρακτική των γνωστών φορολογικών ρυθμίσεων είναι από τις πιο προκλητικές εκδηλώσεις της ανικανότητας του κράτους να εισπράξει όχι μόνο διαφεύγοντα, αλλά βεβαιωθέντα και με σφραγίδες της Εφορίας έσοδα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, συνιστούν το αδίκημα της υπεξαίρεσης, αφού αφορούν σε παρακρατήσεις φόρων και εισφορών από συναλλασσόμενους (ΦΠΑ) και από μισθωτούς (συμμετοχή στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων)….
Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις που προκαλούν οι «Νέες Ιδέες» ή έχουν προκαλέσει στο παρελθόν οι παλιές για την «πάταξη» (μία ακόμα ελληνική λέξη που έχει χάσει πια το νόημα της) της φοροδιαφυγής, κάνουν τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες να χαίρονται και αγάλλονται, αφού σ΄ αυτές βρίσκουν την αποτελεσματικότερη «προστασία» και τη «δικαίωση» για τη συνέχιση του «θεάρεστου» έργου τους. Κι αυτό είναι ένα ακόμη «κουφό», που ταλανίζει αδιάκοπα τη χώρα μας.
Γιατί, οι φοροφυγάδες ξέρουν: το κράτος, έτσι ανίκανο όπως είναι για τη σύλληψή τους, πάντα θα καταπολεμάται από στρουθοκαμήλους για τα γνωστά «κουφά» μέτρα που επινοεί κάθε φορά για την εξουδετέρωση τους τάχα…»
Το άρθρο του 1992
Στη συνέχεια παραθέτω μερικά σημεία του άρθρου μου αυτού με την εκπληκτική διαπίστωση ότι, μολονότι πέρασαν από τότε πάνω από τριάντα χρόνια, γίνονται τα ίδια και χειρότερα:
«Καρφώματα Κουφώματα
Μεγάλη έκπληξη προκάλεσε στο πανελλήνιο η νομοθετική κατοχύρωση του επ΄ αμοιβή «καρφώματος στην Εφορία των, ως η άμμος της θαλάσσης , φοροφυγάδων Αθηνών και πάσης Ελλάδος, την οποία προωθεί το υπουργείο Οικονομικών με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που έχει καταρτίσει.
Κι όμως, το νομοθετικό αυτό κατάντημα αποτελεί μια φυσιολογικότατη εξέλιξη της ανικανότητας του κράτους όχι μόνο να διαχειριστεί σωστά και συνετά τους πόρους που συγκεντρώνει με τις γνωστές εισπρακτικές επιθέσεις του, αλλά και να εξασφαλίσει τα φορολογικά έσοδα κατ΄επιταγήν του Συντάγματος και των πάμπολλων φορολογικών νόμων που έχει ψηφίσει.
Η ανικανότητα αυτή του κράτους έχει εκδηλωθεί , στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν, και με άλλες προκλητικές αποφάσεις και μέτρα, τα οποία πάντα ευνοούσαν τους ασυνεπείς φορολογούμενους, τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες και «τιμωρούσαν» τους συνεπείς φορολογούμενους για την «ηλιθιότητά» τους να είναι πιστοί στους νόμους και στο Σύνταγμα και να εισφέρουν ανάλογα με το εισόδημά τους στη συγκέντρωση δημόσιων εσόδων.
Κατ΄ αρχάς, η τακτική και η πρακτική των γνωστών φορολογικών ρυθμίσεων είναι από τις πιο προκλητικές εκδηλώσεις της ανικανότητας του κράτους να εισπράξει όχι μόνο διαφεύγοντα, αλλά βεβαιωθέντα και με σφραγίδες της Εφορίας έσοδα, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, συνιστούν το αδίκημα της υπεξαίρεσης, αφού αφορούν σε παρακρατήσεις φόρων και εισφορών από συναλλασσόμενους (ΦΠΑ) και από μισθωτούς (συμμετοχή στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων)….
Και η ανικανότητα αυτή οδηγεί το κράτος στις γνωστές αποφάσεις για φορολογικές ρυθμίσεις , δηλαδή για άφεση των φορολογικών αμαρτιών και την ενίσχυση της προσδοκίας για τέλεση νέων και μεγαλύτερων, με νέες ρυθμίσεις που θα εξαγγελθούν στο … μέλλον. Και μέχρι τότε, οι φοροφυγάδες αυτοί θα έχουν αξιοποιήσει όχι μόνο τη διαφορά μεταξύ του πραγματικού φορολογικού βάρους που έπρεπε να είχαν επωμιστεί με βάση το εισόδημά τους κι εκείνου του πλαστού που έχουν παρουσιάσει, αλλά και το όφελος από τη μη έγκαιρη καταβολή ακόμα κι εκείνου που έχει προκύψει από τη δήλωση του «λειψού» φορολογητέου εισοδήματος.
Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις που προκαλούν οι «Νέες Ιδέες» ή έχουν προκαλέσει στο παρελθόν οι παλιές για την «πάταξη» (μία ακόμα ελληνική λέξη που έχει χάσει πια το νόημα της) της φοροδιαφυγής, κάνουν τους φοροφυγάδες και φοροκλέφτες να χαίρονται και αγάλλονται, αφού σ΄ αυτές βρίσκουν την αποτελεσματικότερη «προστασία» και τη «δικαίωση» για τη συνέχιση του «θεάρεστου» έργου τους. Κι αυτό είναι ένα ακόμη «κουφό», που ταλανίζει αδιάκοπα τη χώρα μας.
Γιατί, οι φοροφυγάδες ξέρουν: το κράτος, έτσι ανίκανο όπως είναι για τη σύλληψή τους, πάντα θα καταπολεμάται από στρουθοκαμήλους για τα γνωστά «κουφά» μέτρα που επινοεί κάθε φορά για την εξουδετέρωση τους τάχα…»
