Το δεύτερο ΤΤ ήταν ακόμα μια δικαιολογία, γιατί να κρυβόμαστε,
γιατί δικαιολογία ήταν για να μαζευτούμε όλοι εμείς οι φίλοι και να
κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, δηλαδή να ζήσουμε και πάλι όλες
τις παλιές αγάπες. Να τις αγγίζουμε, να τις ακούμε να γουργουρίζουν
και να τους λέμε γλυκόλογα, γιατί αλλιώς αρνούνται να
ξεκινήσουν.
Γύρω-γύρω την κάτω πλατεία, ευθεία για την πάνω πλατεία και πάλι
στην κάτω του Νέου Ψυχικού. Οι συμμετοχές ήταν πολλές, οι θεατές το
ευχαριστήθηκαν, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και δεν έβρεξε, ο
Αντώνης (βλέπε Κόλλιας) με το μικρόφωνο στάθηκε στο ύψος του και
γενικά όλοι το διασκέδασαν, γιατί πάνω από όλα ήταν ένα κομψό και
πολιτισμένο γεγονός, από αυτά που αναβαθμίζουν την εικόνα των δύο
τροχών.
Όσο για την ιστορία να αναφέρουμε το ακόλουθο περιστατικό που
άξιζε πιο πολύ από όλα. Μικρούλα λοιπόν ανεβασμένη στην αχυρόμπαλα
γεμάτη αγωνία περίμενε. Τι περίμενε, γιατί σε λίγο γεμάτη χαρά
άρχισε να φωνάζει: Παππού, παππού, να γιαγιά εκεί με τη πράσινη
μοτοσυκλέτα! Ο κύκλος έκλεισε, αυτό ελπίζαμε να δούμε όλα αυτά τα
χρόνια! Επιτέλους το είδαμε και αυτό!
