Τα πιο μαζικά συλλαλητήρια στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία κόβουν το πολιτικό οξυγόνο στον ανάλγητο Μητσοτάκη…
Το πολιτικό τέλος του Κ. Μητσοτάκη έχει έρθει πιο κοντά ύστερα και από τις συγκεντρώσεις της Παρασκευής για τα Τέμπη, που χαρακτηρίζονται οι μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών.
Παρά τα τερτίπια που σχεδιάζει για να αντλήσει κοινοβουλευτικό «οξυγόνο», το άστρο του έχει δύσει, η κοινωνία τού έχει γυρίσει για τα καλά την πλάτη, η κυβέρνησή του έχει σαπίσει, τα ερείσματα και οι συμμαχίες του εντός και εκτός Ελλάδας έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο και τα παρασκήνια έχουν πάρει φωτιά για το πότε θα γίνουν οι εκλογές που δείχνουν αναπόφευκτες όσο ποτέ!
Εκτός από την πολιτική και κοινωνική απομόνωση, ο κ. Μητσοτάκης απειλείται και με εσωκομματική αποκαθήλωση, καθώς στους κόλπους της Ν.Δ. εντείνεται η κινητικότητα μπροστά στον ορατό κίνδυνο να βρεθεί, υπό την ηγεσία του, η άλλοτε κραταιά κεντροδεξιά παράταξη σε πρωτοφανή ιστορική συρρίκνωση. Ηδη σε όλες τις μετρήσεις, φανερές και κρυφές, καταγράφεται ως μόνιμη η μεταστροφή της κοινής γνώμης, και μάλιστα με αυξητικό ρυθμό.
Εκτός από τη διαρκή πτώση των ποσοστών της, η Ν.Δ. δεν διαθέτει πλέον εφεδρικές δεξαμενές, οι οποίες να επιτρέπουν την αισιοδοξία ότι θα μπορέσει να ανακάμψει στο επόμενο διάστημα. Αντιθέτως, διαπιστώνεται καθαρά ότι η πορεία που επισφραγίστηκε με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών παραμένει αρνητική, δημιουργώντας μια καμπύλη που προοιωνίζεται νέα βουτιά. Παρά τις ενέσεις και τα κατά διαστήματα επικοινωνιακά σοβαντίσματα, το κυβερνών κόμμα δεν έχει σηκώσει κεφάλι από την περίοδο που ψηφίστηκε, πέρυσι τέτοιες ημέρες, ο νόμος για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό σηματοδότησε την αποκοπή ενός τεράστιου τμήματος της εκλογικής και κοινωνικής βάσης της Ν.Δ., ενώ στη συνέχεια τα προβλήματα στην οικονομία με την ακρίβεια και τους φόρους -με αποκορύφωμα τα εξοντωτικά τεκμήρια στους ελεύθερους επαγγελματίες- έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να παγιωθεί αυτή η τάση. Το 28,31% του περασμένου Ιουνίου φαίνεται ότι δεν ήταν παρά ένας σταθμός της καθοδικής τροχιάς κι όχι ένα συγκυριακό σημείο από το οποίο θα μπορούσε να τιναχτούν ξανά προς τα πάνω τα «γαλάζια» ποσοστά.
Η τραγωδία των Τεμπών επέδρασε ως καταλύτης στις βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες, λειτουργώντας ως «απρόβλεπτος παράγων» για το Μέγαρο Μαξίμου. Με την αλαζονεία και την αυταρέσκεια που έχει και επιδεινώθηκε όλα αυτά τα χρόνια λόγω της ανυπαρξίας αντιπολίτευσης, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ θεωρούσαν ότι έχουν πετύχει το «μπάζωμα» της υπόθεσης, αλλά έπεσαν εντελώς έξω. Ολες οι σπασμωδικές κινήσεις ύστερα από τις προηγούμενες πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις απλώς επιβεβαίωσαν το αδιέξοδο της κυβερνητικής ηγεσίας. Η απεγνωσμένη επιχείρηση αντεπίθεσης με τις εμπρηστικές δηλώσεις κορυφαίων υπουργών, πρωτοστατούντος του Αδ. Γεωργιάδη, έκαναν τα πράγματα χειρότερα και τον θυμό του κόσμου μεγαλύτερο. Οταν μπήκαν στο παιχνίδι άλλοι υπουργοί, με πιο μετριοπαθή λόγο, όπως ο Βασ. Κικίλιας που δήλωσε ότι «η κυβέρνηση δεν έχει να φοβάται τίποτα από ένα ειρηνικό συλλαλητήριο», ήταν αργά πια. Το φιτίλι της κοινωνικής οργής είχε ανάψει και δεν μπορούσε να σβήσει, ενώ στο μεταξύ τα στοιχεία και οι αποκαλύψεις για τη συγκάλυψη που δρομολογήθηκε από την επομένη κιόλας της τραγωδίας έγιναν η ταφόπλακα της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συνέβη με το πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών (ΕΟΔΑΣΑΑΜ) που παρουσιάστηκε την Πέμπτη. Παρά την απέλπιδα προσπάθεια, με τη συνδρομή των επικεφαλής του, να ερμηνευτεί το περιεχόμενό του ως απαλλακτικό για το Μέγαρο Μαξίμου, η επιβεβαίωση της ύπαρξης παράνομου φορτίου που προκάλεσε -και όχι η σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών αυτή καθαυτή- την πυρόσφαιρα και την απώλεια τουλάχιστον πέντε έως επτά ζωών, ο εντοπισμός ξυλολίου και η πιστοποίηση του μπαζώματος που επέτρεψε την εξαφάνιση πολύτιμων στοιχείων αποτέλεσαν πραγματικό κόλαφο, δημιουργώντας υποχρεωτικώς νέα δεδομένα για την έρευνα σχετικά με τις συνθήκες του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος.
Προσδοκίες
Μέχρι πρότινος ο κ. Μητσοτάκης είχε να ελπίζει για την πολιτική του επιβίωση σε δύο στοιχεία. Το ένα είναι ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης, ένθεν κακείθεν, και το δεύτερο η συγκράτηση των ποσοστών της Ν.Δ. στα επίπεδα του 25% που, παρά την μεγάλη υποχώρηση σε σχέση με το 2023, του επέτρεπαν να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτή τη στιγμή όμως το κυβερνών κόμμα οδεύει ολοταχώς για να σπάσει και το φράγμα του 20%, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι σε εσωτερικές κυλιόμενες δημοσκοπήσεις αυτό έχει συμβεί ήδη. Ετσι εξηγείται πάντως και η μεγάλη αποσταθεροποίηση που επικρατεί στα ανώτερα κλιμάκια της Ν.Δ., καθώς συνειδητοποιούν ότι με την παραμονή του κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία το κόμμα κινδυνεύει να καταγράψει στις επόμενες εκλογές ακόμη πιο ιστορικό χαμηλό ποσοστό μεταπολιτευτικά, ακόμη και σε σχέση με το 18,85% του Μαΐου του 2012 επί των ημερών του Αντ. Σαμαρά. Μια τέτοια ορατή εξέλιξη σχετικοποιεί τα χάλια της αντιπολίτευσης, αφού μετατρέπεται και η Ν.Δ. από πολιτικά κυρίαρχη σε τμήμα ενός ολόκληρου κομματικού συστήματος που αποσυντίθεται, ο δε κ. Μητσοτάκης συμπαρασύρει κατ’ αυτόν τον τρόπο τους πάντες στον βυθό μαζί του.
Το αίτημα για παραίτηση του κ. Μητσοτάκη έχει γίνει από την Παρασκευή ακόμη πιο καθολικό, αν και ο ίδιος το μόνο που κάνει είναι να απεργάζεται σχέδια και μεθοδεύσεις για να παραμείνει κολλημένος στην πρωθυπουργική καρέκλα. Με εξαίρεση έναν διαρκώς συρρικνούμενο πυρήνα υποστηρικτών του, όλοι είναι πλέον εναντίον του και πολύ περισσότερο σε επίπεδο κοινωνίας, όπου διαμορφώνεται καθημερινά ολοένα και πιο ισχυρό «αντιμητσοτακικό» ρεύμα, το οποίο εκτιμάται μάλιστα ότι προϊόντος του χρόνου μπορεί να αποδειχθεί και μεγαλύτερο, εάν συμπορευτούν με αυτό και πολίτες που στις προηγούμενες εκλογές αναμετρήσεις είχαν επιλέξει την αποχή και την αδράνεια.
Η «μάχη» μεταφέρεται πλέον στη Βουλή
Επί του παρόντος, η μάχη αναμένεται να μεταφερθεί από τις πλατείες και τους δρόμους ολόκληρης της χώρας στη Βουλή, όπου αυτή την εβδομάδα πρόκειται να κατατεθεί η πρόταση μομφής από την αντιπολίτευση. Ορισμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι ενδέχεται ο κ. Μητσοτάκης να τη μετατρέψει σε πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, επιδιώκοντας έτσι να εκβιάσει και να δεσμεύσει σε μια θετική ψήφο προς το πρόσωπό του ολόκληρη την (ευρισκόμενη σε αναβρασμό και απόγνωση) Κοινοβουλευτική Ομάδα του και να ανακόψει, όπως νομίζει, τις εντεινόμενες διεργασίες αμφισβήτησής του.
Είναι όμως ενδεικτικό ότι ακόμη και ο συζητούμενος ανασχηματισμός, εκτός από τις εμπλοκές που παρουσιάζει, δεν φαίνεται ικανός να λύσει παρά προσωρινά τα προβλήματα του κ. Μητσοτάκη, τα οποία είναι τέτοια που ολοένα και περισσότεροι, από προχθές, υποστηρίζουν ότι αργά ή γρήγορα θα καταστήσουν αναπόδραστη την προσφυγή στις κάλπες. Η αποστροφή που χρησιμοποίησε ο ίδιος αυτές τις ημέρες, ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», διατυπώθηκε βέβαια πρωτίστως ως απειλή προς εκείνους που θεωρεί ότι «επιχειρούν να τον ρίξουν», αλλά περισσότερο από την ανατροπή ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει είναι μέρα με τη μέρα να σαπίζει ολοένα και πιο πολύ.
