Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Lancia είχε ήδη δημιουργήσει το
δικό της μύθο και ιστορία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Με
αγωνιστικές κατασκευές όπως η Fulvia, η Stratos, η 037 Rally και η
Delta S4, η ιταλική ομάδα θεωρούταν δικαίως ο απόλυτος
άρχοντας του σπορ. Το 1986 το WRC βρισκόταν στο απόγειο
της δημοτικότητας του, ξεπερνώντας εκείνη την εποχή ακόμα και τη
Formula 1.
Όμως, μία σειρά από τραγικά ατυχήματα, με αποκορύφωμα το θάνατο του
Henry Toivonen, οδήγησαν τη Παγκόσμια Ομοσπονδία σε μία σκληρή
απόφαση. Την κατάργηση του Group B και την αντικατάσταση
του με τα αυτοκίνητα των προδιαγραφών Group A. H Lancia
που συμμετείχε με την εκρηκτική Delta S4, δεν έμεινε με σταυρωμένα
τα χέρια και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε έτοιμη την έκδοση
της Delta, με τον κωδικό HF 4WD.
Το ιταλικό χάτσμπακ είχε παρουσιαστεί το 1979 δια χειρός
Giorgetto Giugiaro και ξεχώριζε χάρη στην εκτεταμένη χρήση
γεωμετρικών όγκων. Η θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στη Delta
συνοδεύτηκε και από αντίστοιχα θετικά σχόλια από τους
δημοσιογράφους που της έδωσαν τον τίτλο Car of the Year για
το 1980.
Ήδη το 1985 σε συνεργασία με την Abarth, η Lancia είχε
δημιουργήσει την Delta S4, το πρώτο τετρακίνητο αγωνιστικό της
μάρκας, το οποίο όμως ελάχιστα κοινά είχε με την Delta
παραγωγής.
Η αλλαγή των κανονισμών το 1987, απαιτούσε 5.000
μονάδες για την έκδοση δελτίου αναγνώρισης και συμμετοχής
στο θεσμό, με την ισχύ του αγωνιστικού να πρέπει να είναι κάτι
λιγότερο από 300 άλογα και το βάρος του 1.035 κιλά.
Η Lancia ήταν έτοιμη για αυτή την εξέλιξη αφού από το 1986 είχε
ξεκινήσει την παραγωγή της Lancia Delta HF 4WD.
Μοντέλο στο οποίο και βασίστηκε η αγωνιστική εκδοχή. Ο
υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας ήρθε από την Thema, ενώ το σύστημα
τετρακίνησης χρησιμοποιούνταν ήδη στην Prisma 4WD, η οποία
δανειζόταν το ίδιο πάτωμα με την Delta, στην οποία όμως το σύστημα
αναβαθμίστηκε με την προσθήκη ενός πίσω διαφορικού Torsen. Το
σύστημα τετρακίνησης της αγωνιστικής Delta ήταν αρκετά εξελιγμένο
με διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης της ZF εμπρός, κεντρικό
διαφορικό Ferguson και διαφορικό περιορισμένη ολίσθησης Torsen
πίσω. Οι 165 ίπποι του μοντέλου παραγωγής στην έκδοση του Group A
έφτασαν τους 265 στις 6.250 rpm.
Η Delta αποδείχθηκε αυτοκίνητο-νικητής από τον πρώτο αγώνα του
1987, επικρατώντας στο Ράλι Μόντε Κάρλο και κατακτώντας το
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών. Οι Ιταλοί, κυνηγώντας πάντα το
καλύτερο και θέτοντας κάθε φορά τον πήχη ψηλότερα, την αμέσως
επόμενη χρονιά παρουσίασαν την Delta Integrale.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζεται η λέξη Integrale, με το
ιταλικό μοντέλο να ξεχωρίζει για τα φαρδύτερα φτερά πάνω από τους
τροχούς και τις μεγαλύτερες εισαγωγές αέρα. Εφοδιαζόταν με κιβώτιο
ταχυτήτων 6 σχέσεων, ενώ ήταν και 23 κιλά ελαφρύτερη από την
προκάτοχο της. Το αποτέλεσμα ήταν δύο ακόμα τίτλοι το 1988 και το
1989, λίγο πριν η Lancia αποκαλύψει ακόμα μία αναβάθμιση το 1990. Η
Delta αποκτά δεκαεξαβάλβιδο κάπακι και η ονομασία της γίνεται:
Delta Integrale 16V.
Ακολουθούν δύο ακόμα Παγκόσμια Πρωταθλήματα Κατασκευαστών το 1990
και το 1991, πριν φτάσουμε στο 1992, χρονιά που η Lancia εξέλιξε
την τελευταία και πλέον αναγνωρίσιμη έκδοση της. Τη Delta
HF Integrale, γνωστή και ως Deltona. Οι Ιταλοί τεχνικοί
της Abarth κατάφεραν να βελτιώσουν όλα τα μειονεκτήματα των
προηγούμενων ετών, και ειδικότερα την υποστροφική της συμπεριφορά.
Η Deltona με τα φαρδύτερα μετατρόχια, τους πρησμένους θόλους και
την ρυθμιζόμενη αεροτομή στην 5η πόρτα, αποτέλεσε το
επισφράγισμα ενός μοντέλου θρύλου, αλλά και της πορείας μίας
αγωνιστικής ομάδας που μέχρι και σήμερα θεωρείται από όλους ως
η πλέον επιτυχημένη μάρκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
Ράλι.
Το 1993, η Lancia αποχώρησε οριστικά από τους αγώνες, με τη
Delta να μετράει έξι παγκόσμιους τίτλους Κατασκευαστών, τέσσερις
Οδηγών με τους Miki Biasion και Juha Kankkunen και 46 νίκες.
