Την αλλόκοτη, πλην πετυχημένη στρατηγική ενός ελβετικού κολοσσού ρολογιών για να επιβιώσει, προτείνει πρώην σύμβουλος του υπουργείου Οικονομιών στη Βρετανία, προκειμένου να βγει αλώβητη και η χώρα του από τις ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις με τους αμερκανικούς δασμούς. Τι σημαίνει όμως πραγματικά αυτό;
To Ην. Βασίλειο δεν θυμίζει και πολύ την άλλοτε κραταιά Βρετανική Αυτοκρατορία. Όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων της Γηραιάς Αλβιόντας, πολλοί σήμερα, επιδιώκουν να φτάσουν οι βρετανικές εταιρείες τους ρυθμούς των αμερικανικών και να στραφούν σε αντίποινα και άλλες συμμαχίες.
Η ταχύτητα προσαρμογής είναι εξαιρετικά σημαντική τόσο για το Ην. Βασίλειο, αλλά και γενικότερα.
Ωστόσο, για τον Άλεντ Μακλήν Τζόουνς, πρώην σύμβουλο του υπουργείου Οικονομικών της Βρετανίας, μερικές φορές η καλύτερη στρατηγική είναι να… περιμένεις.
Σε ανάλυσή του στο Unherd, ο Τζόουνς επιστρατεύει το παράδειγμα της ιστορικής ελβετικής βιομηχανίας ρολογιών που βρέθηκε στα πρόθυρα της καταστροφής τη δεκαετία του 1980. Τότε, τα μηχανικά ρολόγια που οι Ελβετοί κατασκευαστές είχαν αφιερώσει αιώνες για να τελειοποιήσουν ξαφνικά ξεπεράστηκαν, από τα φτηνότερα και πιο αξιόπιστα μοντέλα quartz, των ιαπωνικών Seiko και Casio.
Μέχρι το 1980, η Ιαπωνία είχε ξεπεράσει την Ελβετία ως ο μεγαλύτερος παραγωγός ρολογιών στον κόσμο, κλείνοντας τις μισές ελβετικές εταιρείες ρολογιών. Οι δύο στους τρεις στην ωρολογοποιία έχασαν τη δουλειά τους.
Τι έκανε η Rolex
Ωστόσο, η Rolex, η κατασκευάστρια πολυτελών ρολογιών ηλικίας 120 ετών, αντί να αγχωθεί και να κάνει κινήσεις βεβιασμένες, προκειμένου να προλάβει τις εξελίξεις… έκανε το αντίθετο, λέει ο Τζόουνς.
«Έμειναν στην βασική σειρά μηχανικών μοντέλων τους. Επανατοποθέτησαν τις τιμές τους μόνο σταδιακά. Και εκτός από την κυκλοφορία μιας νέας σειράς, άφησαν στην ησυχία τους τα ρολόγια χαλαζία. Η Rolex σταμάτησε, έμεινε ακίνητη και άφησε τους καταναλωτές να επιστρέψουν. Τους βγήκε. Μέχρι το 1989, οι πωλήσεις επέστρεψαν σε επίπεδα ρεκόρ και η εταιρεία ήταν σε καλό δρόμο για την ακλόνητη θέση που κατέχει σήμερα» λέει ο Βρετανός ειδικός.
Το αίσθημα της υπαρξιακής κρίσης που κατέλαβε τους τεχνίτες της Ελβετίας τη δεκαετία του ’80, ο Τζόνους λέει πως είναι οικείο και στους Βρετανούς σήμερα. Το σοκ των αμερικανικών δασμών και η επακόλουθη 90ήμερη παύση τους, ωστόσο, μας παρέχουν ένα σημαντικό μάθημα βγαλμένο κατευθείαν από τον κόσμο της πολυτέλειας: Μερικές φορές είναι καλύτερο να περιμένεις.
Έτσι, ο Τζόουνς εξηγεί ότι η Βρετανία, όντας χώρα με ιστορία- θα μπορούσε να υιοθετήσει στην πράξη την στρατηγική παλιών εταιρειών με ιστορία η οποία βασίζεται σε τρεις σημαντικούς παράγοντες.
Βαριά κληρονομιά και ιστορία
Ιστορικό όνομα σημαίνει αργή συσσώρευση εμπιστοσύνης. Ο Βρετανός υπογραμμίζει ότι η δύναμη της μάρκας Rolex στην κρίση του χαλαζία δεν ήταν μόνο αισθητική, ήταν ψυχολογική, κάνοντας του ανθρώπους να πιστεύουν ακόμα στο προϊόν.
Έτσι, και στη γεωπολτική, σε έναν ασταθή κόσμο, όπου οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί από φάρο σταθερότητας σε παράγοντα απρόβλεπτου χαρακτήρα, η αυτοσυγκράτηση είναι πολύτιμη, λέει. «Γι’ αυτό οι εκκλήσεις για γρήγορα αντίποινα με δικούς μας δασμούς, για συντονισμό μιας γρήγορης αντίδρασης με την ΕΕ ή για σύγκληση μιας ακόμη έκτακτης συνόδου κορυφής, έπεσαν στο κενό. Όσο περισσότεροι άλλοι αλλάζουν τους κανόνες, τόσο πιο πολύτιμο γίνεται να είσαι ο μόνος παίκτης που δεν το κάνει».
«Και αν πραγματικά θέλουμε να ασχοληθούμε πλήρως με την «γεωπολιτική της πολυτέλειας», τότε» για τον Τζόουνς, «η Βρετανία είναι ασυνήθιστα κατάλληλη για τον ρόλο. Μια στέψη, μια επίσκεψη στο Μπαλμόραλ, ένα ανασηκωμένο φρύδι από τον Βασιλιά – αυτά δεν είναι απλώς τελετουργικά. Είναι σήματα. Όπως η Rolex, η Βρετανία εξακολουθεί να έχει μια μάρκα. Και στη μία πρωτεύουσα που έχει τη μεγαλύτερη σημασία αυτή τη στιγμή, αυτή η μάρκα εξακολουθεί να σημαίνει κάτι. Αυτή είναι η μόχλευση, και θα ήταν ανόητο να τη σπαταλήσουμε».
Χρειάζεται καλό προϊόν
Μπορεί να παίζει ρόλο το όνομα, αλλά πρέπει το προϊόν και να λειτουργεί. Ενώ, όμως αυτό συνέβαινε με τη Rolex , η Βρετανία υστερεί πολύ τονίζει, ο Τζόουνς.
«Να είστε επώνυμοι στο εξωτερικό, ναι. Αλλά στο εσωτερικό, ήρθε η ώρα να σοβαρευτούμε. Αυτό σημαίνει βελτίωση του προϊόντος: ταχύτερος σχεδιασμός, φθηνότερη ενέργεια, ελαφρύτερη ρύθμιση. Δεν μπορείτε να πουλήσετε χειροτεχνία αν τα εργαλεία σας είναι ωμά» λεέι.
Τα καλά νέα, προσθέτει είναι ότι το Λονδίνο είναι λιγότερο εκτεθειμένο από άλλους. Οι εξαγωγές στις ΗΠΑ τείνουν να είναι ιδιαίτερα διαφοροποιημένες και δύσκολο να αντικατασταθούν. Λιγότερη σόγια και χαλύβδινα μπουλόνια, περισσότεροι κινητήρες τζετ, Range Rover και όργανα ακριβείας.
Ένας δασμός 10% εξακολουθεί να είναι επώδυνος, φυσικά, ο Τζόουνς λέει ότι είναι διαχειρίσιμος από τους Βρετανούς. Η σχετική συγκέντρωση του τομέα αγαθών μας, όπου συχνά κυριαρχούν μερικές μεγάλες εταιρείες, σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει σαφέστερους μοχλούς για να πιέσει: από μετατοπίσεις παραγωγής έως τροποποιήσεις πολιτικής ή διαπραγμάτευση εξαιρέσεων.
Η ανεξαρτησία
Τέλος, ο Τζόουνς υπενθυμίζει ότι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους μπόρεσε να διατηρήσει την αμυντική της στάση η Rolex, ενώ ο μεγάλος αντίπαλός της εκείνης της εποχής, η Omega, κατέρρευσε, ήταν ότι η Rolex δεν ήταν μπλεγμένη σε κανέναν από τους δύο ελβετικούς ομίλους που κυριαρχούσαν στον κλάδο εκείνη την εποχή. Αντίθετα, ανήκει και παραμένει σε ένα οικογενειακό φιλανθρωπικό ίδρυμα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν ήταν δεμένη με εξωτερικά χρονοδιαγράμματα, ούτε αναγκασμένη σε αποφάσεις για να συνεχίσει να κάνει τους αριθμούς να ανεβαίνουν και να πηγαίνουν προς τα δεξιά. Η Omega, πανικόβλητη, κατέληξε να διαπιστώσει ότι η προσφορά της επεκτείνεται σε περίπου 1.000 διαφορετικά μοντέλα. Η Rolex περίμενε, παρακολουθούσε τους ανταγωνιστές της να παραπατούν και έδρασε μόνο όταν ήταν έτοιμη.
Έτσι, και η Βρετανία, λέει ο Τζόουνς, μπορεί να είναι περιτριγυρισμένη, από μεγαλύτερα μπλοκ, δεν είναι υπόχρεοι σε κανένα από αυτά. «Αυτό που μέχρι τώρα φαινόταν σαν μετατόπιση μπορεί να καταλήξει να μοιάζει περισσότερο με επιλογή. Δεν είμαστε οι αγαπημένοι κανενός. Αλλά δεν είμαστε ούτε οι λιγότερο αγαπημένοι κανενός (εκτός, ίσως, της Ρωσίας). Σε έναν εμπορικό πόλεμο, αυτό δεν είναι κακό» υπογραμμίζει ο Βρετανός ειδικός.
Συμπερασματικά, μπορεί η γεωπολιτική της πολυτέλειας από μόνη της να μην σώσει το Λονδίνο, αλλά η στρατηγική υπομονή μπορεί. «Ήδη τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά κάθε μέρα. Ανακούφιση τη μια στιγμή, παροξυσμοί την επόμενη. Το περιθώριο δασμών μας έναντι του υπόλοιπου κόσμου διευρύνεται και στενεύει με το χτύπημα μιας μόνο ανάρτησης Truth Social. Όσο περισσότερα αλλάζουν τα πράγματα, τόσο πιο πολύτιμο είναι να είμαστε ο πιο σταθερός παίκτης στο παιχνίδι» καταλήγει.
