Ένας από τους πιο γοητευτικούς, αινιγματικούς και σπάνιους ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από τη ζωή. Ο Άλκης Γιαννακάς, το θρυλικό «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», πέθανε σε ηλικία 80 ετών, αφήνοντας πίσω του μια ιστορία που συνδυάζει λάμψη, σιωπή και αξιοπρέπεια.
Από τον «ντελικανή» στο «ρεμάλι» – Η πορεία ενός αντιήρωα
Ο Άλκης Γιαννακάς, κατά κόσμον Χρήστος Γιαννακάς, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945. Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1963, στην ταινία «Ένας ντελικανής», όπου το κοινό διέκρινε αμέσως το ιδιαίτερο παρουσιαστικό και το βλέμμα του «άλλου τύπου» ήρωα.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1965, θα έρθει ο ρόλος που θα καθορίσει την καριέρα και τον μύθο του: «Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη». Ο Γιαννακάς υποδύθηκε τον νεαρό παραβάτη με τη σκληρή όψη και τη μελαγχολική ψυχή, έναν χαρακτήρα που συνδύαζε τη γοητεία του επικίνδυνου και την ανθρωπιά του πληγωμένου. Ένας «κακός» που ποτέ δεν ήταν μονοδιάστατος αφού πίσω από τη βία, υπήρχε ευαισθησία.
Ο γοητευτικός «κακός» των 60s
Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο Άλκης Γιαννακάς θα γίνει το «αντίπαλο δέος» των καθωσπρέπει ζεν πρεμιέ. Θα παίξει δίπλα σε σπουδαίες πρωταγωνίστριες όπως η Ιλύα Λιβικού και η Γκιζέλα Ντάλι, δημιουργώντας εκρηκτικά κινηματογραφικά ζευγάρια. Η Λιβικού, μάλιστα, είχε δηλώσει πως «ο Άλκης ήταν ηθοποιός με σπάνια εσωτερικότητα – δεν τον ένοιαζε να αρέσει, τον ένοιαζε να είναι αληθινός».
Ακολούθησαν ρόλοι σε ταινίες όπως «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970), «Τα Παλιόπαιδα», «Ο Παρθένος», «Μονεμβασιά», «Τα Μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας» και «Μαντώ Μαυρογένους». Κάθε εμφάνισή του είχε το ίδιο στίγμα: την ωμή αλήθεια και την αρρενωπή ευαισθησία ενός ανθρώπου που δεν έπαιζε ρόλους, τους ζούσε.
Η μεγάλη απόσυρση
Παρότι αγαπήθηκε από το κοινό και είχε όλες τις προϋποθέσεις για μια λαμπρή καριέρα, ο Γιαννακάς επέλεξε τον δικό του δρόμο. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αποσύρθηκε οριστικά από το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση τοποθετείται περίπου το 1987. Από τότε, χάθηκε σιωπηλά από τα φώτα.
Στην τελευταία του συνέντευξη στην Espresso, είχε δηλώσει με ειλικρίνεια: «Δεν με ενδιαφέρει η δημοσιότητα ούτε και το επάγγελμά μου. Έφυγα πριν από 40 χρόνια και έφυγα ψηλά. Δεν θα επέλεγα να επιστρέψω σε καμιά περίπτωση, τώρα που είμαι 80 ετών». Με αυτή τη φράση, έκλεισε οριστικά κάθε συζήτηση για επιστροφή. Δεν τον ενδιέφερε η φήμη, αλλά η εσωτερική του γαλήνη.
Η ζωή μετά το σινεμά
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην πλατεία Αμερικής, με τη σύντροφό του Κατερίνα, με την οποία μοιράστηκε 25 χρόνια κοινής ζωής. Ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ευγενικός, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, που απέφευγε τη δημοσιότητα. Οι γείτονες και φίλοι του μιλούν για έναν «καλό άνθρωπο, που έζησε όπως ήθελε – ήσυχα και αξιοπρεπώς».
Ο τελευταίος των ρομαντικών «αντι-ηρώων»
Με τον θάνατο του Άλκη Γιαννακά κλείνει ένα ακόμη κεφάλαιο της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά – εκείνης που γεννούσε μορφές με ψυχή και πρόσωπα με ιστορία. Ο ίδιος, χωρίς ποτέ να το επιδιώξει, έγινε σύμβολο του ωραίου «κακού», ενός άντρα που μπορούσε να δείχνει σκληρός και τρυφερός την ίδια στιγμή. Έφυγε όπως έζησε: αθόρυβα, περήφανα, χωρίς παραχωρήσεις.
Διαβάστε περισσότερα Ποιος ήταν ο Άλκης Γιαννακάς – Το θρυλικό «ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» έφυγε αθόρυβα
