Εννέα μήνες προτού ανάψει η φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων κάτω από τον Πύργο του Αϊφελ η κατάσταση στη χώρα μας των εγκαταστάσεων που προετοιμάζονται οι αθλητές μας πλησιάζει στο απροχώρητο και οι πρωταθλητές του στίβου χτυπούν το εκκωφαντικό καμπανάκι του συναγερμού. Στα άλλα ολυμπιακά αθλήματα η κατάσταση είναι χειρότερη, αλλά σε εκείνα δεν δίνει κανένας σημασία. Τα ονόματα της Πρεβολαράκη ή του Ντούσκου ή της Γκουντούρα δεν κάνουν το ίδιο γκελ με το παγκοσμίως διάσημο του Μίλτου Τεντόγλου.
Στο Ολυμπιακό Στάδιο μπήκε λουκέτο με άγνωστη ημερομηνία επανεκκίνησης, ενώ για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου του 2024, λίγες εβδομάδες πριν από το Παρίσι, ο ΣΕΓΑΣ θα πέσει πάλι στην ανάγκη του Αχιλλέα Μπέου.
Ο Δήμος Βόλου στρώνει ετησίως μπλε χαλί και καλύπτει όλα τα έξοδα της διοργάνωσης (και όχι μόνο αυτής), οπότε οι ιδεολογικές αντιρρήσεις πάνε περίπατο, μαζί και η δυσφορία για τα πρόσφατα κατορθώματα του διαβόητου δημάρχου.
Για την αντίστοιχη διοργάνωση του κλειστού στίβου η κατάσταση είναι νεφελώδης. Τα περυσινά μπαλώματα στους διαδρόμους και στα σκάμματα του ΣΕΦ επί υφυπουργίας Αυγενάκη ελπίζεται ότι θα κρατήσουν και για φέτος, ειδάλλως θα ανοίξει ξανά η συζήτηση για Βουλγαρίες και Ρουμανίες. Ηδη έχει ανακοινωθεί ότι η προολυμπιακή προετοιμασία της ποδηλασίας πίστας θα γίνει στο εξωτερικό ελλείψει ποδηλατοδρομίου, ενώ αθλητές άλλων σπορ έχουν συνηθίσει την ξενιτιά εδώ και χρόνια.
Η ιστιοπλοΐα, που χειμάζεται, έχει ήδη απολέσει το δικαίωμα στο ολυμπιακό όνειρο, αφού η μοναδική πρωτοκλασάτη αθλήτρια (Βασιλεία Καραχάλιου) μετανάστευσε εδώ και μήνες στην Πορτογαλία. Τα υπόλοιπα εισιτήρια για το Παρίσι κατέληξαν σε ξένους… καραβοκύρηδες.
Κραυγές αγωνίας
Το πρόβλημα, βεβαίως, ξεκινά από τις συνθήκες στα προπονητήρια και στους ξενώνες, ιδίως τους μισοδιαλυμένους του Αγίου Κοσμά. Κλεμμένα καλώδια, μαύρο σκοτάδι, στέγες που στάζουν, κουβάδες για τα νερά, παγωνιά, σπασμένες τουαλέτες, συνθήκες… τέταρτου κόσμου μέσα από τις οποίες οι πρωταθλητές καλούνται να διεκδικήσουν ολυμπιακά μετάλλια.
Η κραυγή αγωνίας της Νικόλ Κυριακοπούλου, με κατακλείδα τη φράση «ντρέπεται και η ντροπή», επιτρέπει κλεφτές ματιές μέσα από την κλειδαρότρυπα προτού αποστρέψουμε και εμείς το βλέμμα. «Κοροϊδία και σεβασμός μηδέν. Ναι, εδώ, σε αυτό το αίσχος προσπαθούμε να κάνουμε άλματα. Ο διάδρομος θέλει ξανά αλλαγή, θα είναι η τέταρτη φορά σε ενάμιση χρόνο. Εάν αποφασίσουν να το φτιάξουν! Παρακαλάμε από τον Ιούνιο να μας το φτιάξουν και η αδιαφορία είναι το κάτι άλλο. Στρώμα άλματος επί κοντώ… είχαμε. Εχει ζητηθεί καινούργιο και μόνο μπαλώματα γίνονται. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά για να κάνουμε προπόνηση. Αυτή είναι η προετοιμασία μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2024. Χωρίς φώτα, τουαλέτες, διαδρόμους, στρώμα (άλματος επί κοντώ), νερό (κατά καιρούς). Και άγνωστο για το πότε θα πρέπει να φύγουμε από το στάδιο χωρίς άλλο στάδιο. Φοβόμαστε ότι μια μέρα θα τα δούμε όλα γκρεμισμένα, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς στάδιο, όπως έχουν πει…».
Μεσοβδόμαδα, η διοίκηση του αθλητικού κέντρου ανακοίνωσε ότι το πρόβλημα του ηλεκτροφωτισμού λύθηκε με την εγκατάσταση προσωρινής γεννήτριας. Είχαν κλαπεί, λέει, 150 μέτρα καλωδίου. Στα μπαλώματα και στις δικαιολογίες είμαστε πρωταθλητές κόσμου…
Ο Μίλτος Τεντόγλου υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα σταματήσει τη γκρίνια, αφού τα παράπονα πέφτουν σε ώτα μη ακουόντων. Ο ίδιος άλλωστε είναι από τους ολίγους προνομιούχους ένεκα των πριμ και των προσωπικών χορηγών. «Εχω συνηθίσει πια, αλλά πρέπει να μιλήσω για λογαριασμό των άλλων αθλητών» αντεπιτέθηκε πρόσφατα. «Δεν με πειράζει που δεν τα φτιάχνουν, με πειράζει η κοροϊδία. Τηλεφωνούν και σου δίνουν υποσχέσεις, σου λένε δημόσια πως δίνουν τόσα λεφτά και έχουν κάνει τόσα πράγματα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν κάνει τίποτε. Αν έρθει ο υπουργός και μου πει ότι ελλείψει χρημάτων δεν μπορούν να φτιάξουν τίποτε, θα το εκτιμήσω. Θα πω οκέι, τι να κάνουμε, έχουμε συνηθίσει άλλωστε με το τίποτε. Αλλά την κοροϊδία δεν την ανέχομαι».
Αδιάφορη η πολιτεία
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της –χωρίς να έχει τη σχετική δικαιοδοσία– και δώρισε στον ΣΕΓΑΣ αθλητικό εξοπλισμό αξίας 80.000 ευρώ ώστε να αντικατασταθούν στρώματα, στυλοβάτες και κλωβοί ρίψεων που είχαν αγοραστεί για την Αθήνα 2004 ή για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1997. Ναι, για τέτοια… αρχαιολογικά ευρήματα μιλάμε.
«Οταν έριχνα εγώ ακόντιο, στα νιάτα μου, όλα ήταν καλύτερα» ξεσπαθώνει η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Σοφία Σακοράφα, στηλιτεύοντας την αδιαφορία της πολιτείας. Σύμφωνα με τους κλειδοκράτορες της ΕΟΕ, μες στο 2023 εκταμιεύτηκε ή εγκρίθηκε περίπου 1,9 εκατ. ευρώ με τη μορφή «αθλητικών υποτροφιών» για την προολυμπιακή προετοιμασία. Ειρήσθω εν παρόδω, η ρευστότητα στα ταμεία του ΣΕΓΑΣ από τον συνολικό τζίρο του κλασικού μαραθωνίου πλησίασε τα 6 εκατ. ευρώ.
«Ούτε εγώ μπορώ να εξηγήσω πώς βγάζουμε καλούς αθλητές υπό αυτές τις συνθήκες» λέει ο προπονητής των επιτυχιών Γιώργος Πομάσκι. «Πολλές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι. Υπάρχει άφθονο ταλέντο, ενώ μερικοί έχουν πολύ μεράκι. Και τρέλα υπάρχει, τους θέλουμε εμείς τους τρελούς! Ελάτε στο ΟΑΚΑ να τα δείτε και μόνοι σας αν δεν με πιστεύετε. Οταν βρέχει φέρνω κουβάδες ή περιμένουμε δύο μέρες να στεγνώσει το ταρτάν. Κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα των αθλητών. Τι θα πω εγώ στον πατέρα εάν το παιδί του γλιστρήσει και τραυματιστεί; Αυτό θα ήταν το πρώτο μέλημά μου εάν γινόμουν υφυπουργός Αθλητισμού. Να φτιαχτούν αθλητικές εγκαταστάσεις σε κάθε πόλη. Ωραίες, περιποιημένες, βαμμένες, όπως πρέπει. Ειδάλλως το παιδί που θα έρθει θα φύγει απογοητευμένο και θα γίνει ρεμάλι…».
