Ο σιδηρόδρομος του εργοστασίου της Opel γιορτάζει τα
100ά του γενέθλια. Ξεκίνησε το 1920 με μαύρες ατμομηχανές που τώρα
έναν αιώνα μετά έχουν αντικατασταθεί κίτρινους “καθαρούς” συρμούς,
εξυπηρετώντας πάντα τις διακινήσεις του εργοστασίου.
Ο Ιδρυτής Adam Opel είχε ήδη επιλέξει μία τοποθεσία κοντά στο
σταθμό του Rüsselsheim για το νέο του εργοστάσιο το 1868. Πενήντα
χρόνια αργότερα, μετά από δεκαετίες επιτυχημένης πορείας στην
παραγωγή ραπτικών μηχανών, ποδηλάτων και αυτοκινήτων οι γιοι του
συνειδητοποίησαν πόσο πλεονεκτικό θα ήταν εάν η εταιρεία είχε τη
δική τη σιδηροδρομική γραμμή.
Έτσι, το 1918, ο Carl von Opel έκανε τα πρώτα βήματα
καταθέτοντας τα σχέδια, το οποία εγκρίθηκαν δύο χρόνια μετά, με το
πρώτο τρένο που κινούνταν με ατμό να μπαίνει στις ράγες. Το 1929
έκανε ένα σημαντικό βήμα προς το σύγχρονο σύστημα διαχείρισης
εφοδιαστικής αλυσίδας, διευρύνοντας τις σιδηροδρομικές γραμμές σε
έξι και δημιουργώντας μια τεράστια αποθήκη 7.000 m2. Η δυνατότητα
μεταφοράς αυτοκινήτων έφτανε τα 300 σε μία βάρδια.
Η εποχή του ατμού είχε μικρή διάρκεια στην Opel. Δύο
ολοκαίνουργιες ντιζελομηχανές πλαισίωσαν το στόλο των ατμομηχανών
το 1927. Οι μηχανές τύπου Deutz PMZ 203 R που είχαν κατασκευαστεί
από την Motorenfabrik Oberursel χρησιμοποιούσαν δικύλινδρους,
δίχρονους κινητήρες 55hp. Μια μηχανή 83hp PMD 230 R προστέθηκε το
1928, ενώ το 1942 ακολούθησε η μηχανή Deutz GA6M 420 R που έκαιγε
ανθρακαέριο με εξακύλινδρο κινητήρα. Το εργοστάσιο του Brandenburg,
που άνοιξε το 1935, διέθετε επίσης δική του σιδηροδρομική γραμμή
και μία μηχανή Deutz diesel.
Το 1948 η Opel απέσυρε όλες τις ατμομηχανές της. Οι Γερμανικοί
Σιδηρόδρομοι ((DB) εκσυγχρονίστηκαν το 1977, ενώ στην Ανατολική
Γερμανία καθυστέρησαν μέχρι το 1988. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο,
η Opel ξεκίνησε πάλι με αποκλειστικά νέες μηχανές. Πρώτη ήταν μία
Gmeinder N 130 το 1946, και ακολούθησαν πέντε ολοκαίνουργιες Deutz
μεταξύ 1952 και 1961. Τη διετία 1965/66 ο στόλος εμπλουτίστηκε με
μηχανές των Orestein & Koppel.
Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Opel επεκτάθηκε παράλληλα με τη
σταθερή ανάπτυξη του εργοστασίου του Rüsselsheim. Ο σταθμός
φόρτωσης K100 αντικατέστησε το σταθμό της Opel. Το 1973, το
εσωτερικό σιδηροδρομικό δίκτυο είχε μήκος 23.5 km, και περιλάμβανε
50 χώρους φόρτωσης καθώς και 126 σημεία και διασταυρώσεις.
