Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν αξιολόγησε σε
χρόνο και χρήμα την χρήση των κόκκινων φαναριών στην
καθημερινότητα των οδηγών και διαπίστωσε, ότι η αναμονή των
αυτοκινήτων στον ερυθρό σηματοδότη, κοστίζει στις Η.Π.Α 23
δις δολάρια ετησίως!
Κακός χρονικός
προγραμματισμός
Όταν ένας οδηγός είναι ακινητοποιημένος σε ένα κόκκινο φανάρι
προκαλεί… κίνηση και αυτό κοστίζει στην κοινωνία σχεδόν 23
δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ακόμη χειρότερα, τα οχήματα που
είναι ακινητοποιημένα σε συνθήκες υψηλής συμφόρησης
εκπέμπουν έως και τέσσερις φορές περισσότερο
μονοξείδιο του άνθρακα, διοξείδιο του άνθρακα, οξείδια του αζώτου
και βλαβερά μικροσωματίδια.
Η δε φθορά στο όχημα και ο χαμένος χρόνος είναι
μερικά ακόμα αρνητικά αποτελέσματα που προκαλούνται από την
κυκλοφοριακό χάος που σε μεγάλο βαθμό επιβαρύνουν και οι
παρωχημένοι ερυθροί σηματοδότες.
Πως μπορεί όμως να διορθωθεί αυτή η κατάσταση; Μια μελέτη του
Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν κρίνει ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα
μπορεί να λυθεί εάν τα αυτοκίνητα και κατ’ επέκταση οι χρήστες του
οδικού δικτύου επικοινωνούν μεταξύ τους. Μέσω
διαδικτύου…
Μια ομάδα εξειδικευμένων μηχανικών του Πανεπιστημίου, ανέπτυξε
μια μέθοδο χρησιμοποιώντας δεδομένα, από συνδεδεμένα
αυτοκίνητα που επικοινωνούσαν μεταξύ τους αλλά και με τα
φανάρια, βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό τόσο το χρονισμό των κόκκινων
φαναριών όσο και την κίνηση στους δρόμους.
Οι περισσότεροι σηματοδότες είναι προγραμματισμένοι να
λειτουργούν με συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια στις σημάνσεις
τους και όπως διαπίστωσε το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν ο
προγραμματισμός τους βασίζεται στην πλειονότητα, σε πολύ παλιές
μελέτες κυκλοφορίας και με σαφώς πολύ λιγότερα αυτοκίνητα στους
δρόμους.
Το Πανεπιστήμιο λοιπόν του Μίσιγκαν προτείνει την τοποθέτηση
αισθητήρων στους δρόμους -και στις δυο
κατευθύνσεις-, κάμερες στα φανάρια και επικοινωνία των οχημάτων
μεταξύ τους.
Ο καθηγητής Henry Liu, Διευθυντής του Κέντρου Αυτοματοποιημένων
Μεταφορών, πιστεύει ότι με αυτές τις τρεις κινήσεις μπορούν να
συλλεχθούν οι κατάλληλες πληροφορίες για τη ροή στους δρόμους και
κατόπιν, χρησιμοποιώντας αυτά τα δεδομένα να μειωθούν
σημαντικά οι χρόνοι παραμονής των οδηγών στα κόκκινα
φανάρια, δίνοντας μια μεγάλη ανάσα στον αστικό ιστό των
μεγαλουπόλεων.
Μάλιστα, σε συνεργασία με τη GM, που του παραχώρησε ένα μικρό
αριθμό πρωτότυπων οχημάτων που επικοινωνούσαν μεταξύ
τους, κατάφερε να αποδείξει όλα όσα υποστηρίζει.
Τοποθετώντας αισθητήρες στο δρόμο και κάμερες σε 34 φανάρια στο
Μπέρμιγχαμ του Μίσιγκαν, μείωσε το χρόνο κάλυψης των αποστάσεων
κατά 20% σε σχέση με ότι συμβαίνει σήμερα και
κατά 30% τους χρόνους παραμονής των οχημάτων στα
φανάρια!
