Κοιτάς ξανά και ξανά τις ταινίες της και απλά υποκλίνεσαι. Στη φυσικότητά της, στον τρόπο που παίζει, στο πώς ερμηνεύει με κάθε μυ του σώματός της. Στο πώς επίσης σε κάνει να γελάς αυθόρμητα με όσα λέει και κάνει, με τον πιο φυσικό τρόπο…
Αλλά έδινε λεφτά σε όσους είχαν πραγματικά ανάγκη και αυτό λέει πολλά
Ταλέντο, ο ορισμός. O – επίσης – σπουδαίος Νίκος Σταυρίδης είχε δει μπροστά στο μέλλον όταν έλεγε πως η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν καμωμένη από το υλικό των μεγάλων αστεριών. Αυτός επέμενε, αυτός την κατάφερε ουσιαστικά να κάνει στην άκρη τις αμφιβολίες της, και να βγει μπροστά στο κοινό. Ξεκινώντας αυτό που εξελίχθηκε σε μια σπουδαία καριέρα.
Κι αν για το υποκριτικό ταλέντο της μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού δεν θα βρεις κανέναν να εκφράσει την οποιαδήποτε ένσταση, δεν ισχύει το ίδιο και για ένα της χούι. Τι ήταν αυτό; Δεν υπάρχει ωραίος τρόπος να το θέσουμε, οπότε θα το πούμε ωμά: Ήταν… τσιγκούνα! Τουλάχιστον αυτό αφήνουν να εννοηθεί καθαρά οι μαρτυρίες ανθρώπων που την έζησαν από κοντά και μάλιστα έκαναν παρέα μαζί της.
Να πώς το έθεσε ο Φώτης Μεταξόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Την λάτρευα. Παίζαμε και χαρτιά μαζί. Στη “Χαρτοπαίχτρα” ήταν καταπληκτική, γιατί έκανε τη ζωή της. Με εμάς ήταν όμως πάντα πολύ τσιγκούνα!». Τα λόγια του γνωστού χορευτή και δάσκαλου ήρθαν να προστεθούν σε αυτά που είχε πει λίγα χρόνια νωρίτερα η ηθοποιός Καλή Καλό, η οποία παρεμπιπτόντως έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο σε ηλικία 97 ετών.
Να τι είχε δηλώσει η ηθοποιός σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Freddo: «Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν έδωσε ποτέ ούτε ένα ποτήρι νερό. Λένε ψέματα όσοι λένε το αντίθετο. Ντυνόμασταν στο ίδιο καμαρίνι, είχαμε μαζί θίασο και ξέρω τα πάντα για τη Ρένα. Όταν της έστελναν λουλούδια στο καμαρίνι, κρυβόταν για να μη δώσει πουρμπουάρ στα παιδιά του ανθοπωλείου ή του θεάτρου. Έφερνε καθημερινά καφέ από το σπίτι της για να μην πληρώσει στο μπαρ».
Να ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα; Να υπήρχε μια δόση υπερβολής σε αυτά τα λόγια, μια υπόγεια κόντρα που δεν γιατρεύτηκε ποτέ; Ο χρόνος να αλλοίωσε τη θύμηση των γεγονότων; Η ουσία είναι πως η Ρένα Βλαχοπούλου μάλλον ήταν όντως δύσκολη στο να ανοίγει το πορτοφόλι της σε μια εποχή (δεκαετία του ’60) που είχε το δεύτερο μεγαλύτερο κασέ στον ελληνικό κινηματογράφο, μετά την Αλίκη. Η Βουγιουκλάκη έπαιρνε 500-600.000 δραχμές σε κάθε ταινία, η Βλαχοπούλου 400.000. Και τα κοιτούσε πολύ τα λεφτά, κάποτε είχε κατηγορήσει, αδίκως, μια κυρία που την βοηθούσε με τις δουλειές στο σπίτι, πως της είχε κλέψει ένα χιλιάρικο. Όταν όμως κατάλαβε το λάθος της, ντράπηκε τόσο ώστε της το έδωσε από μόνη της, ζητώντας της παράλληλα συγνώμη μέσα από την καρδιά της.
Άλλωστε, και αυτό μετράει αν το καλοσκεφτούμε, για τους ανθρώπους που είχαν πραγματικά ανάγκη, έβγαινε μπροστά και δεν μετρούσε τις δραχμές (τότε). Να τι αποκάλυψε ο Φώτης Μεταξόπουλος: «Έδινε κρυφά χρήματα στους φτωχούς». Με άλλα λόγια, φαίνεται πως η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν περισσότερο του «value for money». Είχε μάθει να εκτιμάει την αξία των χρημάτων, πως δεν υπάρχουν… λεφτόδεντρα. Και αυτό ενίοτε παρεξηγείται…
