Στους σύγχρονους αυτοκινητόδρομους, τα μεγάλα τούνελ είναι κάτι
πολύ συνηθισμένο. Από τότε που ανακαλύφθηκαν, τα ταξίδια
μας μειώθηκαν σημαντικά σε χρόνο, αλλά και χρήμα, αφού δεν
χρειάζεται να ανέβουμε και να κατέβουμε ένα βουνό. Απλά, περνάμε
από μέσα του. Ωστόσο, έπρεπε να λυθούν και κάποια
προβλήματα. Η διαφορά στο φως, είναι ένα από τα πολύ
βασικά. Και όλα έχουν να κάνουν με τον χρόνο που χρειάζεται το μάτι
για να προσαρμοστεί στις εναλλαγές.
Για αυτό και τα σύγχρονα τούνελ χρησιμοποιούν μια τακτική που
περιορίζει σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα. Έτσι λοιπόν, όταν
εισερχόμαστε στο τούνελ, ο φωτισμός είναι
μελετημένος με τέτοιο τρόπο που βοηθά το μάτι να
προσαρμοστεί γρήγορα στις πιο σκοτεινές συνθήκες. Το φως είναι
κίτρινο, πιο «θερμό» από τον συμβατικό φωτισμό. Στην αρχή έχει
μεγαλύτερη ένταση και «σβήνει» σταδιακά μέχρι να
καταλήξει στον χαμηλότερο, εσωτερικό φωτισμό του τούνελ και
προς την έξοδο, οι λαμπτήρες αποκτούν ψυχρό, λευκό και πιο
έντονο χρώμα για να προετοιμάσουν το μάτι να βγει ξανά στο
φως της ημέρας. Οι «ζώνες» φωτισμού στα τούνελ,
είναι:
- Ζώνη υποδοχής
- Ζώνη μετάβασης
- Ζώνη κανονικού φωτισμού τούνελ
- Ζώνη εξόδου
Αυτή η κατασκευαστική ιδιαιτερότητα των τούνελ λύνει άλλο ένα
πρόβλημα: τη δυσκολία θέασης μετά το τέλος της σήραγγας. Θα έχετε
παρατηρήσει ότι, μερικές φορές, το φως έξω από το τούνελ
είναι τόσο έντονο και η διαφορά με το εσωτερικό
του, τεράστια. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούμε να
ξεχωρίσουμε εικόνες μετά το τέλος του!
Με τον ειδικό αυτό φωτισμό, μπορούμε να διακρίνουμε καλύτερα το
τι βλέπουμε έξω από το τούνελ. Φυσικά, μην περιμένετε ότι όλο αυτό
εφαρμόζεται σε όλες τις σήραγγες. Το συναντάμε κυρίως σε
πιο σύγχρονες κατασκευές ή σε παλαιότερες, οι οποίες
ανακαινίστηκαν πρόσφατα. Πολλά από τα τούνελ του ελληνικού οδικού
δικτύου, έχουν τον κλασικό φωτισμό, που είναι ίδιος στην αρχή και
στο τέλος του.
