Η Δήμητρα Παπαδήμα είναι μία πολυδιάστατη προσωπικότητα που δεν χωράει σε καλούπια. Μεγαλωμένη σε δύσκολες συνθήκες, αλλά με έντονη εσωτερική δύναμη κατάφερε να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα ελεύθερο, ανεξάρτητο και θα μπορούσε να πει κανείς, ίσως αντισυμβατικό.
Για τον εαυτό της, για την σχέση της με τον επί πολλά χρόνια σύντροφό της Γιάννη Μποσταντζόγλου, την μητρότητα και την σχέση της με τους γονείς της, μίλησε η γνωστή ηθοποιός στο περιοδικό On Time αποκαλύπτοντας κομμάτια της ζωής της που μέχρι τώρα ήταν άγνωστα.
«Ήμουν αυτοκαταστροφική. Πήγαινα στο μπαλκόνι για να πηδήξω από κάτω πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτα. Δυο φορές με σταμάτησαν, μετά καταλάβανε ότι μπορούσα να το καταφέρω και με αφήνανε. Έκανα ποδήλατο σούζα όλο το χωματόδρομο. Έχω πέσει, έχω πάει στο νοσοκομείο, έχω σημάδι. Ήμουν των άκρων», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Και αν δεν ήμουν από αυτή τη θρησκευόμενη οικογένεια που, όπως και να το κάνεις, υπήρχε φραγμός, θα ήμουν ακόμα περισσότερο των άκρων. Με έσωσε η γυμναστική. Λατρεύω τον αθλητισμό, αλλά οι γονείς μου δεν με άφηναν να γίνω αθλήτρια», τόνισε η Δήμητρα Παπαδήμα.
View this post on Instagram
Είσαι ακραίο πλάσμα. Πάντα ακροβατείς πάνω σε μια τεντωμένη κλωστή και σου αρέσει;
Ναι. Έτσι είμαι.
Στον έρωτα ήσουν έτσι;
Βέβαια. Πολύ έτσι. Τρέλανα πολλούς ανθρώπους. Κάποιους τους αρρώστησα, μου κρατάνε μούτρα ακόμα, δεν μου μιλάνε. Πολύ κουτό αυτό.
Εσένα σε έριξε κάποιος στα… πατώματα;
Όχι, κανένας!
Τι διαφορετικό έχει ο Γιάννης Μποσταντζόγλου και σε κατάφερε;
Παριστάνει το παιδί. Τον νταντεύω τον Γιάννη. Ενώ οι άλλοι παρίσταναν τους άντρες με υφάκι. Στον Γιάννη είμαι και μάνα. Θυμάμαι και όταν η Θαλασσινή άρχισε να περπατάει και πήγα στον γυναικολόγο μου, με το που την είδε, μου είπε: «Είσαι γεννημένη μάνα». Και είχε δίκιο. Εγώ δεν το είχα καταλάβει.
Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου ήρθε και σε ισορρόπησε;
Ναι, σίγουρα, ο Γιάννης μου με ισορρόπησε. Με έπεισε να κάνουμε παιδί. Ο Γιάννης με ηρέμησε με έναν τρόπο, δεν ξέρω πως. Με έβαλε σε μια εγρήγορση και άρχισα να γράφω ή να φανερώνω τα κρυμμένα μου γραπτά, γιατί είναι ο πρώτος που τα διάβασε, εκεί γύρω στα τριάντα μου. Ο Γιάννης με έβαλε σε αυτό το μονοπάτι.
View this post on Instagram
Δεν είχες σκεφτεί τον εαυτό σου μαμά;
Ένιωθα ανίκανη να γίνω μάνα. Ακόμα και τώρα νιώθω ανίκανη. Θεωρώ ότι η μάνα είναι «ο κατά φαντασίαν εγγυητής». Έχω γράψει και ποίημα. Δεν βάζω εγγυήτρια. Εγγυητής. Η μάνα είναι και πατέρας και μάνα. Τι μπορεί να σου εγγυηθεί η μάνα; Θα είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου. Με αυτά τα δυστυχήματα που γίνονται και τόσα άλλα μπορεί να σου εγγυηθεί μια μάνα ότι θα ζήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα; Μπορεί να σου εγγυηθεί μια μάνα ότι θα βρεις μια καλή δουλειά; Έναν άντρα σοβαρό για να κάνεις οικογένεια; Όταν όμως μεγαλώνεις το μωρό σου, όπως τόσες και τόσες μάνες, του μίλαγα και του έλεγα: «Θα μεγαλώσεις, θα σε αγαπάμε, θα σε προστατεύουμε, θα κάνω ό,τι μπορώ για σένα».
Και αυτή, καθώς την θήλαζα, άφηνε τη θηλή και έβγαζε μικρές κραυγούλες. Ένιωθα τότε ότι μπορούσα να την προστατεύσω από τα πάντα. Και τελικά αποδεικνύεται πως όχι. Μάνα κατά φαντασίαν εγγυητής. Αυτό με τρελαίνει.
Η αναφορά στα παιδικά της χρόνια
«Γεννήθηκα σε μια οικογένεια πολύ φτωχική, που έμενε σε μια αυλή στην Αγία Παρασκευή, όπως αυτές που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Μάλιστα, τώρα, έχω ξεκινήσει να γράφω ένα ανάλογο μυθιστόρημα. Έχω πληγωθεί πολύ από τους γονείς μου», δήλωσε η ηθοποιός με ειλικρίνεια.
«Μου απαγόρεψαν ακόμα και να σπουδάσω, αν και είχα περάσει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, γιατί έπρεπε να δουλέψω για να φροντίσω τα μικρότερα δίδυμα αδέλφια μου. Κρυφά πήγαινα στη σχολή της Ραλλούς Μάνου, γιατί λάτρευα από παιδί τον χορό και αργότερα στη δραματική σχολή Βεάκη», πρόσθεσε.
View this post on Instagram
Τότε που μεγάλωνες, η Αγία Παρασκευή ήταν εντελώς διαφορετική. Χωματόδρμοι, εξοχή.
Μα γι’ αυτό έγραψα το «Παραμύθι του αιώνα». Η Αγία Παρασκευή που εγώ έζησα ήταν μέσα στις μαργαρίτες, στις παπαρούνες. Σε αυτές μίλαγα. Αυτές είχα για κούκλες. Δεν φτάνανε τα λεφτά για να μου πάρουν κούκλες. Έπαιζα με τα μυρμήγκια, με τις πεταλούδες, τις έβαζα σε ένα κουτί και μετά τις άφηνα να φύγουν γιατί πίστευα ότι θα ξανάρθουν σε μένα. Κάτι τέτοια ήταν τα παιχνίδια μου και ήταν και πάρα πολύ ωραία.
Λοιπόν, τότε πιστεύαμε και ελπίζαμε. Δεν ξέρω γιατί ελπίζαμε, αλλά ελπίζαμε. Τώρα, δεν ξέρω. Βλέπω και τα νέα παιδιά. Τώρα, δεν βλέπω να ελπίζουν τα νέα παιδιά. Δεν βλέπω ελπίδα. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για μένα. Δηλαδή, «κόβομαι» που σ’ το λέω αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Ήταν πολύ αυστηροί οι γονείς σου;
Όχι, δεν ήταν αυστηροί. Ήταν άβουλοι και φοβισμένοι με τη ζωή – και αυτό είναι το χειρότερο. Δεν ήξερες αν πρέπει να τους λυπάσαι ή να τους πολεμάς. Γιατί δεν ξέρανε να με χειριστούν. Κι επειδή εμένα μου έτυχαν πολλές ευκαιρίες για να γίνω σταρ του εξωτερικού, δεν ξέρω ποιος θεός, κάποιος Θεός υπήρξε που με έσωσε. Αυτός βρίσκεται μέσα μας. Εγώ θεωρώ ότι σώθηκα. Και η ζωή μου έφερε τον συγκεκριμένο άντρα για να καταλαγιάσω. Ναι μεν η ομορφιά αλλά, πως να σου πω, η φύση με ευνόησε. Έχω ένα φοβερό ένστικτο.
Και είχες τόσες οχλήσεις που, όπως μου έχεις πει, αναγκάστηκες από νεαρή να κουβαλάς στον κόρφο σου ένα μαχαίρι ή έναν σουγιά για τις επιθέσεις που μπορεί να δεχόσουν από άνδρες στο δρόμο.
Ναι, από μικρό κορίτσι. Αλλά είχα κι έναν τσαμπουκά αγορίστικο, δηλαδή προκαλούσα με τον τρόπο μου. Όπως το έχω και τώρα, χωρίς να το θέλω. Δηλαδή, ξέρω ότι θα πάω να συναντηθώ με κάποιος που είναι ανώτερος σε εξουσία και λέω σε έναν φίλο ή σε μια φίλη μου: “Δεν μπορώ, τον κοιτάω και γελάω”. Νομίζουν ότι τους ειρωνεύομαι, ενώ δεν συμβαίνει αυτό.
Διάβαζα και το βιβλίο σου, το “Όλα μαύρα” και τα έχασα και με αυτό που μου είπες, ότι ο πατέρας σου σήκωσε την καραμπίνα να σε χτυπήσει, επειδή δεν έκανες αυτό που ήθελε.
Ναι, σήκωσε την καραμπίνα να με χτυπήσει. Φαίνεται όμως ότι είμαι δυνατός χαρακτήρας. Αυτό αποδεικνύεται γιατί είναι και πολλά άλλα. Και μετά τους γονείς. Με μεγάλο κόπο και κόστος ψυχής προχώρησα. Και γι’ αυτό δεν δέχομαι μύγα στο σπαθί μου.
Διαβάστε περισσότερα Δήμητρα Παπαδήμα: Από την αυτοκαταστροφή στην ευτυχία – Η εξομολόγηση που συγκινεί
