Από τότε που είδαμε για πρώτη φορά την ταινία «Ψάχνοντας τον Νέμο» και είδαμε τον Bruce, τον μεγάλο λευκό καρχαρία, να χάνει κάθε αυτοέλεγχο όταν μύρισε μια σταγόνα από το αίμα της Dory, πολλοί θεώρησαν το γεγονός ως απαράβατο κανόνα για τα τεράστια αρπακτικά…
Φυσικά δεν περιμέναμε την ταινία κινουμένων σχεδίων για να μάθουμε την αδυναμία τους στο αίμα. Αρκετοί μάλιστα είναι πεπεισμένοι πως μπορούν να το μυρίσουν από μίλια μακριά.
Ο πρώην μηχανικός της NASA που έγινε YouTuber Mark Rober είχε επίσης αυτή την εντύπωση και δήλωσε ότι ήθελε να δοκιμάσει τη θεωρία «από τότε που θυμάται τον εαυτό του» – έτσι τον Ιούλιο του 2019, έκανε ακριβώς αυτό.
Ο 44χρονος κατευθύνθηκε σε ένα σημείο γεμάτο καρχαρίες 20 μίλια ανοιχτά των Μπαχαμών για να πραγματοποιήσει το πείραμά του μαζί με τον θαλάσσιο βιολόγο και ειδικό σε καταδύσεις καρχαριών Luke Tipple.
«Πρώτα ήθελα να αποδείξω ότι όντως προτιμούν το αίμα από οποιαδήποτε άλλη μυρωδιά»
Ο Mark είπε στους θαυμαστές του ότι επινόησε μια «ισχυρή διαδικασία δοκιμής» και κατασκεύασε μόνος του ένα «υλικό επιπέδου NASA» για να διαπιστώσει εάν ισχύει η θεωρία σχετικά με το αίμα και τους καρχαρίες.
Ο ίδιος εξήγησε: «Σχεδίαζα να δοκιμάσω πόσο μακριά μπορούν να μυρίσουν μια μόνο σταγόνα αίματος στο νερό, αλλά πρώτα ήθελα να αποδείξω ότι όντως προτιμούν το αίμα από οποιαδήποτε άλλη μυρωδιά».
Το πείραμα
Για να το κάνει αυτό, τοποθέτησε τέσσερις σανίδες σέρφινγκ που αντλούσαν από δύο λίτρα διαφορετικού υγρού – ιχθυέλαιο, αίμα αγελάδας, θαλασσινό νερό και ούρα.
Αυτά τα υγρά χύθηκαν στον ωκεανό σε διάρκεια μιας ώρας, ενώ ο Mark και ο Luke παρακολουθούσαν από το σκάφος τους και τράβαγαν πλάνα από drone για να καταγράψουν πόσοι καρχαρίες επισκέφθηκαν κάθε σανίδα.
Τα πρώτα δέκα λεπτά κύλησαν χωρίς πολλή δράση κοντά σε κάποια από τις σανίδες – κάτι που, όπως είπε ο Mark, ήταν αρκετά καθησυχαστικό για τους ανθρώπους που ανησυχούν μήπως αρχίσουν ξαφνικά να αιμορραγούν στον ωκεανό ή φοβούνται ότι το να ουρήσουν με στολή μπορεί να προσελκύσει καρχαρίες.
«Θα πίστευε κανείς ότι λίγο αίμα και θα υπήρχε ένα τεράστιο σμήνος, αλλά αυτό δεν ισχύει μέχρι στιγμής», λέει ο ίδιος.
Τώρα το ερώτημα είναι πόσο αίμα;
Η δραστηριότητα φάνηκε να αυξάνεται μετά το 20λεπτο, αν και τα θηρία δεν συνέρρεαν ακριβώς στις σανίδες.
Στο τέλος του πειράματος, η ομάδα διαπίστωσε ότι τέσσερις καρχαρίες πήγαν να ελέγξουν το ιχθυέλαιο, κανένα δεν ασχολήθηκε με το θαλασσινό νερό ή τα ούρα, αλλά την σανίδα με το αίμα επισκέφθηκαν άμεσα 41 καρχαρίες.
«Τώρα που καταρρίψαμε ορισμένους μύθους των σέρφερ για τα ούρα και αποδείξαμε ότι οι καρχαρίες σίγουρα προτιμούν το αίμα από οτιδήποτε άλλο, το πραγματικό ερώτημα είναι, πόσο ακριβώς αίμα τους ενδιαφέρει», συνεχίζει ο Mark.
Η δεύτερη φάση
Αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκαν 3 σανίδες σερφ, οι δύο με αίμα που είχαν δωρίσει ο ίδιοι οι συμμετέχοντες, και μία που απλά αντλούσε θαλασσινό νερό. Η σανίδα με την αντλία νερού τοποθετήθηκε στη μέση, και απλά ανάδευε το νερό γύρω της.
Από τις άλλες δύο, μία απελευθέρωνε αίμα με αργό ρυθμό, μίας σταγόνας το λεπτό, ενώ η άλλη με γρήγορο ρυθμό, μίας σταγόνας κάθε 4 δευτερόλεπτα. Τα αποτελέσματα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέροντα.
Κανένας καρχαρίας, μέσα σε αρκετή ώρα, δεν προσέγγισε καμία από τις 3 σανίδες, δίνοντας μία ένδειξη πως η εικόνα του θηρίου που χάνει τα «λογικά» του και μετατρέπεται σε αδίστακτο θηρευτή στη θέα του αίματος μάλλον δεν αληθεύει.
