Εχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που ο «στρατηγός» των γηπέδων Μίμης Δομάζος, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, πέρασε στην αιωνιότητα. Ο ίδιος σπάνια μιλούσε για τη ζωή του, πλην του ποδοσφαίρου, και ποτέ δεν μίλησε για τη μεγάλη του αγάπη, Βίκυ Μοσχολιού, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες: τη Ράνια και την Ευαγγελία.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Με την οικογένεια Μοσχολιού μάς συνδέει μια βαθύτατη φιλία χρόνων. Τόσο η ίδια η σταρ του λαϊκού πενταγράμμου όσο και οι κόρες της είχαν αναπτύξει απέναντί μου μια εγκάρδια σχέση. Την ίδια και περισσότερη αγάπη ένιωθα και νιώθω και εγώ για αυτή την οικογένεια, καθώς εδώ και πολλές δεκαετίες είχε σχέσεις με τα Μέγαρα μιας και το μικρό μοναστήρι της οικογένειας βρίσκεται στη θέση Καβελάρης Μεγάρων. Εκεί, δηλαδή, όπου είναι θαμμένη όλη η οικογένεια Μοσχολιού. Πριν από αρκετές ημέρες η επαφή που είχαμε με τη μικρότερη κόρη του «στρατηγού Δομάζου» Ευαγγελία απέδωσε καρπούς.
Είπε το πολυπόθητο «ναι» για μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για τους δύο διάσημους γονείς της. Ωστόσο, μας έβαλε έναν όρο: η συνέντευξη να δοθεί στο σπίτι της στη Νέα Ιωνία και να φωτογραφηθούν όλα τα κειμήλια που της έχει αφήσει ο διάσημος πατέρας της. Οταν ανοίξαμε το δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι, ειλικρινά δεν ξέραμε από πού έπρεπε να πιάσουμε αυτή τη συνέντευξη και αυτή τη μοναδική ιστορία ζωής δύο μύθων. Ωστόσο, αυτό που μας χαροποίησε από την Ευαγγελία (η οποία έχει το τσαγανό της μάνας της) είναι πως είχε αποφασίσει να μιλήσει για όλα. Και κυρίως αυτά που έζησε ως παιδί πίσω από τις κλειστές πόρτες της οικίας ενός από τα διασημότερα ζευγάρια όλων των εποχών!
Εχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που «έφυγε» ο πατέρας σου. Το έχεις συνειδητοποιήσει, Ευαγγελία;
Οχι, φυσικά. Ούτε το φευγιό της μάνας μου έχω συνειδητοποιήσει. Απλά, μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Κοίταξε, με τον θάνατο του μπαμπά μου ήταν πολύ δύσκολες όλες εκείνες οι ώρες. Αλλά επειδή δεν τον ζούσα κάθε μέρα, γιατί είχαμε τις δικές μας οικογένειες, νομίζω ότι είναι σπίτι του και όποτε θέλω θα του τηλεφωνήσω. Ετσι το έχω πλάσει μέσα στο μυαλό μου. Για εμένα είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω, γιατί του είχα τρομερή αδυναμία. Οπως του είχε αδυναμία και ο Σταμάτης, ο γιος μου. Γιατί ο «στρατηγός» τον προπονούσε τον Σταμάτη μέσα στα γήπεδα. Και τον Μίμη και τη Βίκυ, τους αγαπούσε όλη η οικογένεια. Ποτέ στα παιδιά μας δεν είπαμε άσχημο λόγο για τους γονείς μας. Οπως μας μεγάλωσαν, λοιπόν, εμάς οι γονείς μας, έτσι μεγαλώσαμε εμείς και τα παιδιά μας!
Πότε τον είδες τελευταία φορά;
Τα Χριστούγεννα, που φάγαμε μαζί στο σπίτι του με τον γιο μου, τον Σταμάτη. Δεν έδειχνε ότι θα «φύγει». Δεν ήταν άρρωστος. Ηταν κάτι πολύ ξαφνικό. Θυμάμαι, του Αγίου Δημητρίου του τηλεφώνησα για να του ευχηθώ για τη γιορτή του και μάλιστα είχα κάνει ανάρτηση εκείνο το πρωί για να του ευχηθώ και δημοσίως. Στα τηλέφωνα δεν απάντησε εκείνη την ημέρα. Λίγη ώρα μετά με παίρνει η κόρη του η Πόπη και μου λέει ότι ο μπαμπάς είναι στο νοσοκομείο και είχε πάθει έμφραγμα. Κοκάλωσα. Λίγες ημέρες πριν είχε πάθει κορονοϊό και δεν απαντούσε πάλι στα τηλεφωνήματα. Μου ανέφερε και τότε η Πόπη ότι έχει Covid, αλλά το περνάει ελαφρά, όμως δεν απαντάει σε κανέναν στα τηλέφωνα. Της λέω, λοιπόν, «εγώ δεν είμαι ο κανένας. Είμαι η κόρη του και θέλω να με πάρει». Και με πήρε μόνος του το απόγευμα. Ομως τον άκουσα, μιλούσε πάρα πολύ σιγά και έκοβε τις λέξεις.
Τι σε έκανε να δώσεις αυτή τη συνέντευξη σήμερα;
Το ότι ούτε η μαμά ούτε ο μπαμπάς αλλά ούτε και εμείς τα είχαμε πει ποτέ δημόσια. Οπότε με τη Ράνια συμφωνήσαμε ότι ο κόσμος πρέπει να μάθει για το πώς ήταν και ο μπαμπάς μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε από την αρχή; Από πού προέρχεται το επώνυμο Δομάζος;
Η οικογένεια Δομάζου προέρχεται από τη Σμύρνη. Οι παππούδες μας ήταν από Μικρασιάτες. Το 1922 που έγινε η Καταστροφή της Σμύρνης έφυγε η οικογένεια του παππού και πήγαν στη Σάμο. Το ίδιο έφυγε και η οικογένεια της γιαγιάς Ουρανίας και μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Και με τον παππού γνωρίστηκαν στην Αθήνα, παντρεύτηκαν και έκαναν τον μπαμπά μου. Να σου πω και μια σύμπτωση; Η οικογένεια Δομάζου εδραιώθηκε και έμενε πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, όπου γεννήθηκαν ο μπαμπάς μου και τα δύο αδέρφια του!
Ο μπαμπάς σου μιλούσε για εκείνα τα δύσκολα προσφυγικά χρόνια της οικογένειας;
Οχι, δεν μίλησε ποτέ. Τα κράταγε μέσα του. Εγώ κάποια πράγματα τα έμαθα από τη γιαγιά Ουρανία στο σπίτι της, όταν καθόμασταν να φάμε κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο. Και εγώ και η Ράνια πηγαίναμε και βλέπαμε όλη την οικογένεια του μπαμπά μέχρι και τώρα τελευταία. Ομως όλη αυτή τη συμπεριφορά μάς την είχε διδάξει η μαμά Βίκυ, που ήταν ο πυλώνας της οικογένειας. Μπορεί ο μπαμπάς να ξαναπαντρεύτηκε, όμως η μαμά ήταν εκείνη που μας παρακινούσε να είμαστε πολύ κοντά στον πατέρα μας. Θυμάμαι που έλεγε «παίρνετε, παιδί μου, ένα τηλέφωνο τον πατέρα σας. Εμείς μπορεί να χωρίσαμε, όμως παραμένει η αγάπη». Ποτέ δεν μίλησε άσχημα ο ένας για τον άλλον.
Ως οικογένεια πηγαίνατε στο γήπεδο μαζί;
Οχι. Ελάχιστες φορές. Αλλά επειδή ο παππούς Αλέκος (πατέρας της μάνας μου) ήταν φανατικός Παναθηναϊκάκιας είχε φτιάξει οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς έχοντας πάνω σχεδιασμένο το πράσινο τριφύλλι. Είχε φτιάξει μάλιστα και ένα γιλέκο με ένα πράσινο τριφύλλι και όταν το είδε ο Ζαμπέτας έγραψε το περίφημο τραγούδι «Κυρ Αλέκο κυρ Αλέκο με το πράσινο γιλέκο». Ο παππούς Αλέκος, λοιπόν, μας έπαιρνε και μας πήγαινε στο γήπεδο. Πριν μπούμε στο γήπεδο, μου αγόραζε μια πορτοκαλάδα, που ήταν μέσα σε μπουκάλι σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Ο μπαμπάς αυτό που έκανε ήταν να μας παίρνει με το αυτοκίνητο όλη την οικογένεια, να ανεβαίνουμε στον Λυκαβηττό, να μας ανεβάζει στο καπό του αυτοκινήτου και από εκεί να αγναντεύουμε το γήπεδο του Παναθηναϊκού.
Στα νυχτερινά κέντρα πηγαίνατε οικογενειακώς;
Η περίοδος που ήταν καταπληκτική ήταν η εποχή του Ζυγού στην Πλάκα, στην οδό Κυδαθηναίων 22. Θυμάμαι ακόμα και τις λεπτομέρειες από τα προγράμματα της μαμάς. Τις Απόκριες η μαμά πήγαινε πολύ νωρίς για να ετοιμαστεί. Η Κυδαθηναίων ήταν απροσπέλαστη από τον κόσμο και τη χαρά του κόσμου. Το μαγαζί αυτό το είχε φτιάξει η μαμά με τον αδερφό του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Νίκο. Ο μπαμπάς είχε τη διαχείριση στην επιχείρηση. Εκείνη ήταν και η χρυσή εποχή για τη μαμά. Μέσα στο μαγαζί ήταν και ο παππούς Αλέκος, ο οποίος έφτιαχνε τις γαρδένιες στην γκαρνταρόμπα. Τα Σάββατα, λοιπόν, που πηγαίναμε, ανεβαίναμε με τη Ράνια στην πίστα και πριν αρχίσει το πρόγραμμα, με κλειστές τις κουρτίνες, πηγαίναμε στο πιάνο και παίζαμε και κάναμε το δικό μας πρόγραμμα. Θυμάμαι τον μπαμπά να φωνάζει «φύγετε από την πίστα, μπαίνει ο κόσμος» και εμείς να τρέχουμε να πάμε στα καμαρίνια, που ήταν η μαμά.
Είχατε αντιληφθεί ότι ήσασταν παιδιά δύο σταρ;
Αυτό το θέμα δεν μας το πέρασε η μαμά. Γιατί όλος ο κόσμος ξέρει ότι με τη μάνα μας μεγαλώσαμε όταν χώρισαν οι γονείς μας. Αρα εκείνη είχε όλη την ευθύνη για τα μηνύματα που παίρναμε από την κοινωνία, εκείνη μας γαλούχησε. Ο μπαμπάς επίσης λάτρευε τα ζώα. Θυμάμαι που είχαμε έναν σκύλο ράτσας μπόξερ και στο ρετιρέ που μέναμε είχε φτιάξει μια τεράστια κλούβα, που μέσα είχε διάφορα πουλιά, τα οποία ζευγάρωνε. Είχε φέρει πουλιά μέχρι και από τα Κανάρια Νησιά. Μια μέρα μπαίνω μέσα στην κλούβα μαζί με το μπόξερ. Και τα πουλιά άρχισαν να φεύγουν. Το μόνο που έμεινε ήταν ένα. Ξυπνάει και μόλις τα βλέπει όλα αυτά γυρίζει και μου λέει «θα επιστρέψω». Για να τα πιάσει, άρχισε να πηδάει από ταράτσα σε ταράτσα σε όλη τη γειτονιά και να φωνάζει στους γείτονες «βρέξτε το πουλί μου», με σκοπό να μην μπορούν να πετάξουν, ώστε να τα πιάσει. Οταν γύρισε σπίτι ήταν η πρώτη φορά που έβγαλε ζώνη για να με δείρει. Και σηκώνεται το μπόξερ και του κατεβάζει όλο το παντελόνι για να προστατεύσει εμένα. Επίσης θυμάμαι, όταν κάναμε διακοπές στη Σαρωνίδα, που ο μπαμπάς τα πρωινά μάς έδινε γερμάδες να φάμε και η μαμά να ρουφάμε ωμό αβγό. Εκείνος μας έλεγε να τρώμε φρούτα για να κάνουμε ωραία μάγουλα και δέρμα, και η μαμά να τρώμε ωμά αβγά για να έχουμε καλή φωνή.
Ποιος ήταν πιο σταρ;
Κανένας από τους δύο. Η μαμά, που ερχόταν στην Πάρο μέχρι τελευταία, έκανε παρέα με κάτι ψαράδες που είχαν λάντζα. Ο μπαμπάς, από την άλλη, είχε για παρέα τον Μπακούρο. Εναν πάμπτωχο άνθρωπο των γηπέδων, ο οποίος, όταν πέθανε, άφησε για κληρονομιά ένα τραπέζι και μια καρέκλα. Αυτόν τον άνθρωπο ο μπαμπάς τον λάτρευε και τον είχε για φίλο του!
Eδινε συμβουλές;
Θυμάμαι που έλεγε «ποτέ μη σκεφτείτε να πάρετε άντρα που επαγγέλλεται ποδοσφαιριστής, καπετάνιος ή αεροπόρος. Δεν θα έχετε ποτέ άντρα κοντά σας». Και του λέγαμε «και ο ποδοσφαιριστής;» και γέλαγε. Κάτι ήξερε! Ο μπαμπάς επίσης ήταν φοβερά καλαμπουρτζής και πάντα έκανε πλάκες για να γελάνε. Στη Σαρωνίδα, τα καλοκαίρια, μας άκουγε όλη η γειτονιά. Τι να μπουγελώνει κόσμο, τι να ρίχνει νερά από τα μπαλκόνια και να τραβιέται πίσω να μην τον δουν… Επίσης, τώρα τελευταία δεν μπορούσε να συνηθίσει ότι ήταν παππούς και τα εγγόνια του τον φώναζαν έτσι. Μια φορά, στο γήπεδο, ο γιος μου ο Σταμάτης άρχισε να τον φωνάζει παππού. Γυρίζει και του λέει «ρε Σταμάτη, τι φωνάζεις παππού και παππού;» Τον ακούει ένας από δίπλα και του λέει «ρε Δομάζε, παππούς δεν είσαι;» Επίσης μέσα στο σπίτι, όταν είχε μπάλα, ήταν σαν εκκλησία. Δεν ήθελε να ακούγεται τίποτα άλλο.
Ο χωρισμός και το άγνωστο τετ α τετ στην εντατική
Δομάζος και Μοσχολιού ήταν δύο πετυχημένοι άνθρωποι, των οποίων οι δρόμοι διασταυρώθηκαν τη δεκαετία του 1960 και πορεύτηκαν μαζί για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, δημιουργώντας οικογένεια. Το τέλος ήρθε αρχές του 1970, με τον χωρισμό τους να γίνεται επίσης πρωτοσέλιδο στον Τύπο της εποχής. Η Ευαγγελία Δομάζου στη πρώτη και τελευταία της μεγάλη συνέντευξη αναφέρεται και στο κεφάλαιο του χωρισμού των γονιών της κάνοντας και μια συγκλονιστική αποκάλυψη!
Ηταν οικογενειάρχης ο Δομάζος;
Πολύ. Θέλω με αυτή τη συνέντευξη να μάθει ο κόσμος τι συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες αυτού του σπιτιού, που ζήσαμε όλο αγάπη και θαλπωρή με αυτόν τον υπέροχο πατέρα και αυτή τη συγκλονιστική μάνα.
Γιατί ο Δομάζος δεν μίλησε ποτέ δημόσια για τη Βίκυ μετά τον χωρισμό τους, αφού υπήρχε τόση αγάπη ανάμεσά τους;
Πίστευα ότι θα το ρωτούσες αυτό. Η μαμά ήθελε και μιλούσε για τον μπαμπά. Ο μπαμπάς ήταν άλλο στιλ, άλλος χαρακτήρας. Κλειστός άνθρωπος, σε σχέση με τη μαμά. Δεν του άρεσε να μιλάει για εκείνη. Και δεν τον ρώτησα ποτέ, γιατί δεν μίλησε δημόσια για εκείνη. Ομως, πίστεψέ με, ποτέ δεν τους είδαμε να τσακώνονται. Εμάς, τα παιδιά, μας είχαν σε ένα «χρυσό κλουβί» και απέξω από τις δικές τους υποθέσεις.
Αισθάνθηκες παιδί χωρισμένων;
Φυσικά και το αισθάνθηκα, και εγώ και η Ράνια. Μέσα στο σπίτι με τον μπαμπά περνούσαμε υπέροχα. Ηταν πολύ έξω καρδιά. Η καθημερινότητα του μπαμπά ήταν να σηκώνεται πολύ πρωί και να πηγαίνει στην προπόνηση. Εμείς ήμασταν σχολείο. Οταν γυρνούσε εκείνος, εμείς ήμασταν ήδη έτοιμες για να μας κάνουν μπάνιο και μετά να φάμε. Στο σπίτι είχαμε δύο υπηρέτριες εκείνα τα χρόνια. Τον θυμάμαι να έρχεται ψόφιος από την προπόνηση των γηπέδων και να κρατάει στα χέρια του ένα σακβουαγιάζ με βρεγμένα ρούχα από τον ιδρώτα. Οταν τρώγαμε, αρχίζαμε το κρυφτό μέσα στο σπίτι. Το σπίτι μεταμορφωνόταν σε παιδική χαρά!
Μάθατε γιατί χωρίσανε;
Οχι. Δεν μας έδωσαν το δικαίωμα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Οταν τη ρώτησα τελευταία, τύγχανε να είχα χωρίσει με τον πρώτο μου σύζυγο. Και μου απάντησε: «Αν σε ρωτήσω εσύ γιατί χώρισες, τι θα μου απαντήσεις;» Και της απάντησα: «Είχαμε δικά μας θέματα». Και γύρισε και μου ανταπάντησε: «Και εμείς, παιδί μου, είχαμε τα δικά μας θέματα». Και το σταμάτησε εκεί.
Οταν χώρισαν είχαν σχέσεις;
Είχαν, μέχρι που ξαναπαντρεύτηκε ο πατέρας μου και έκανε και την τρίτη κόρη του, την Πόπη. Θυμάμαι μάλιστα είχαμε πάει με τη μαμά σπίτι με δώρα στα χέρια.
Στα τελευταία, ο Μίμης πήγε να δει τη Βίκυ;
Βέβαια, πήγε μάλιστα στο νοσοκομείο με τον Αντώνη Αντωνιάδη. Τον είχε ζητήσει η μαμά να τον δει. Μπήκε στην Εντατική και κάθισε αρκετή ώρα!
Σας το είπε ο ίδιος ή η μαμά;
Σε εμάς τον ζήτησε η μαμά για να πάει να τη δει, και εμείς του το μεταφέραμε και πήγε. Μας είπε «θέλω να τον δω».
Πέρασε δύσκολα η Βίκυ με την υγεία της. Πάλεψε τρία ολόκληρα χρόνια. Ο μπαμπάς ήταν δίπλα της;
Ο μπαμπάς ήρθε και την είδε στο νοσοκομείο, όπως σου είπα, στην Εντατική. Αυτά…
Ολο το προηγούμενο διάστημα δεν ήταν δίπλα σας;
Ηταν παντρεμένος ξανά. Τι να είναι εκεί; Είχε άλλη οικογένεια ο μπαμπάς πια… Είχε άλλη οικογένεια!
Τελικά τι συνέβη με την κηδεία και όλο αυτό το μπλέξιμο με τα διαδικαστικά, αλλά και με την τιμητική εκδήλωση που έκαναν και δεν παρευρεθήκατε στις μπροστινές θέσεις, βγάζοντας μάλιστα και ανακοίνωση ως κόρες του εσύ και η Ράνια;
Θες καλύτερα να σου πω για αυτά που ζήσαμε μαζί με τον μπαμπά; Και άσ’τα αυτά…
Εχετε καλές σχέσεις με την άλλη κόρη, την Πόπη;
Πάμε σε άλλη ερώτηση, παρακάτω…
Σκεφτήκατε να βγάλετε ένα βιβλίο για τον Μίμη και τη Βίκυ;
Δεν το έχουμε σκεφτεί και αυτή τη στιγμή δεν έχουμε τέτοιο σκοπό. Τα βιβλία είναι για αυτούς που θέλουν να πουλάνε. Ο μπαμπάς, άλλωστε, μιλούσε πάντα ποδοσφαιρικά και όχι προσωπικά. Ο μεγάλος του έρωτας και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το ποδόσφαιρο. Η μαμά μπορούσε να ελιχθεί και να μιλάει όχι μόνο για το τραγούδι, αλλά και πολιτικά και θρησκευτικά.
Πρόλαβες να του πεις όσα ήθελες;
Οχι, δυστυχώς. Γιατί δεν περίμενα ότι θα πεθάνει έτσι ξαφνικά.
Είχες πράγματα να του πεις;
Πολλά! Πάρα πολλά! Ενώ στη μάνα μου πρόλαβα, γιατί ταλαιπωρήθηκε τρία χρόνια και συνεχώς της έλεγα πράγματα που ήθελα. Με τη μαμά είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα φύγει σύντομα. Ομως, κοίτα, Νίκο, θα σου πω και μια αλήθεια για τον μπαμπά: δεν είχα το θάρρος να του πω όσα ήθελα, όποτε ήθελα. Δεν μας έδινε το θάρρος. Σε κανέναν! Πάντα ήταν κοντά και μακριά παράλληλα. Δεν μου έβγαινε να τον αγκαλιάσω και να του πω «μπαμπά μου, σε αγαπάω παρόλο που τον λάτρευα»!
Ο εγγονός Στέλιος! Φτυστός ο παππούς του!
Ο Στέλιος Δομάζος είναι ο μικρότερος από τα εγγόνια και γιος της πρωτότοκης κόρης του «στρατηγού», Ράνιας. Καθ’ όλη την ώρα της συνέντευξης με τη θεία του Ευαγγελία δεν έφυγε ούτε στιγμή από δίπλα της, θέλοντας να μάθει για την ιστορία της οικογένειας Δομάζου.
«Ολοι μου λένε ότι μοιάζω τρομερά στον παππού. Η πρώτη που μου το είχε πει ήταν η θεία μου η Ευαγγελία. Ο παππούς πάντα μας έδινε συμβουλές και πάντα ήταν με χαμόγελο. Αυτό που δεν θα μου φύγει από το μυαλό είναι η φράση “κάνε ό,τι θες στη ζωή σου, αλλά κάν’ το με την ψυχή σου”. Και στην Πάρο, όταν είχε έρθει να παρουσιάσει το βιβλίο του, μας έλεγε πάντα ότι θέλει να είμαστε πρώτοι σε όλα και κυρίως ως άνθρωποι. “Οταν ασχοληθείτε με κάτι, να βάλετε όλη την καρδιά σας σε αυτό που θα ασχοληθείτε” έλεγε. Γενικά, μας έλεγε ότι για να πετύχουμε έπρεπε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε βάζοντας στόχους σε όλους τους τομείς.
Ο παππούς είχε έναν ιδιαίτερο εγωισμό, που τον έκανε να είναι ο πρώτος, η αυθεντία, ο μοναδικός. Ηθελε και τα τρία εγγόνια του να είναι το Νο 1» λέει ο Στέλιος, ο οποίος είχε, και έχει, τον παππού του πρότυπο. Τον ρωτάμε ποιον από τους δύο αγαπούσε περισσότερο. Τον παππού ή τη γιαγιά. «Και οι δύο για εμένα είναι ισάξιοι. Ισως έχω λίγο περισσότερη αδυναμία στη γιαγιά, γιατί λατρεύω τη φωνή της. Βάζω τραγούδια της ακόμα και σήμερα και παθιάζομαι. Η γιαγιά ήταν πιο προσιτή και πιο λαϊκός άνθρωπος. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τη γιαγιά Βίκυ είναι ότι, παρόλο που ήταν άρρωστη, δεν μας έδειξε ούτε μια στιγμή ότι υποφέρει. Ηθελε να είμαστε ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί μαζί της».
Πηγή: Espresso
Διαβάστε περισσότερα Ευαγγελία Δομάζου: Όσα συνέβαιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες των «Ελλήνων Μπέκαμ των 60s»
