Για όσους νεότερους η ηλεκτροκίνηση αποτελεί μία τάση της
σημερινής εποχής, και αναμφίβολα αυτή που θα χαρακτηρίσει την
αυτοκίνηση στο άμεσο μέλλον. Δεν απέχει έτη φωτός η περίοδος που οι
κινητήρες εσωτερικής καύσης θα αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα
και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα κατέχουν τη μερίδα του λέοντος.
Όμως, αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως η
αυτοκινητοβιομηχανία δεν στράφηκε τα τελευταία χρόνια στην
ηλεκτροκίνηση. Η συγκεκριμένη τεχνολογία ουσιαστικά ξεκίνησε να
εξελίσσεται παράλληλα με τον κινητήρα εσωτερικής καύσης στα τέλη
του 19ου αιώνα, για να αποτελεί στις αρχές του επόμενου
την πλέον διαδεδομένη λύση! Για πολλούς και διαφόρους λόγους
εξαφανίστηκε, για να κάνει δειλά την επανεμφάνιση της τη δεκαετία
του ’70, να περάσει στην αφάνεια εκ νέου, για να κάνει σήμερα το
πλέον δυναμικό comeback. Δείχνοντας ότι πλησιάζει ο καιρός που θα
πάρει τη σκυτάλη από την κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Βίοι παράλληλοι
Όλα ξεκίνησαν το 1859 με τη δημιουργία των μπαταριών μολύβδου
οξέος, ουσιαστικά προγόνου των μπαταριών που χρησιμοποιούν τα
αυτοκίνητα σήμερα. Όταν περισσότερα από 20 χρόνια αργότερα
βελτιώθηκε η χωρητικότητα τους, άναψε και το πράσινο φως για τη
μαζική παραγωγή τους. Το στοιχείο αυτό οδήγησε στον πειραματισμό με
διάφορα οχήματα της εποχής, όπως το τρίκυκλο του Gustave Trouve,
αλλά και το δημιούργημα του Thomas Parker. Τα τρίκυκλα ηλεκτρικά
αυτοκίνητα αποτελούσαν την πλέον διαδεδομένη επιλογή στην Ευρώπη,
αλλά και στην Αμερική. Την ίδια περίοδο παρουσιάστηκαν νέα μοντέλα
με ηλεκτροκινητήρα, τα οποία πλεονεκτούσαν έναντι των κατασκευών με
κινητήρα εσωτερικής καύσης. Το επίπεδο θορύβου ήταν χαμηλότερο, δεν
είχαν κραδασμούς, ενώ δεν υπήρχε και η άσχημη μυρωδιά από τα
καυσαέρια! Είναι χαρακτηριστικό, ότι στις ΗΠΑ η οποία είχε το
μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κατείχαν το 38%
της αγοράς, όταν το μερίδιο αυτών που έκαναν χρήση κινητήρα
εσωτερικής καύσης ήταν μόλις στο 22%.
Και ενώ όλα έδειχναν ότι το ηλεκτρικό αυτοκίνητο θα αποκτήσει
πρωταγωνιστικό ρόλο στην αυτοκίνηση, στα τέλη του 1930 δέχθηκε το
πρώτο ισχυρό χτύπημα. Τα οδικά δίκτυα αυξήθηκαν και μεγάλωσαν οι
αποστάσεις, με αποτέλεσμα οι διαδρομές να μην περιορίζονται στις
πόλεις. Το πετρέλαιο αφθονούσε, η τιμή του ήταν εξαιρετικά χαμηλή,
ενώ η αυτονομία εξακολουθούσε να αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» του
ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Σαν να μην έφτανε αυτό, το κόστος κτήσης
ενός μοντέλου με κινητήρα εσωτερικής καύσης ήταν σχεδόν το μισό,
κάτι που οδήγησε στην αλλαγή ρόλων. Και ουσιαστικά την εξαφάνιση
των ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
Το πετρέλαιο δεν είναι αστείρευτο
Όμως, η ζωή κάνει κύκλους. Και η πετρελαϊκή κρίση, σε συνδυασμό
με την αύξηση του κόστους του καυσίμου επαναφέρουν την ιδέα της
ηλεκτροκίνησης. Είναι η ίδια εποχή που η Nasa αποφασίζει να στείλει
ηλεκτρικό όχημα στη Σελήνη, στοιχείο που βελτιώνει την εικόνα του
προς το απαίδευτο κοινό. Μεγάλες, αλλά και μικρότερες εταιρείες
εξετάζουν τη συγκεκριμένη τεχνολογία κατασκευάζοντας πρωτότυπα, ενώ
κάποιες από αυτές παράγουν μικρό αριθμό οχημάτων. Όμως, το
αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί το αγοραστικό κοινό. Η απόδοση τους και η
μικρή αυτονομία που προσέφεραν εξακολουθούσαν να προβληματίζουν, με
αποτέλεσμα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το ενδιαφέρον γύρω από το
ηλεκτρικό αυτοκίνητο να σβήσει για ακόμα μία φορά…
Κάτι, όμως, που έμελλε να αλλάξει τη δεκαετία του ’90. Η ρύπανση
του περιβάλλοντος απασχολεί όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα με
διάφορες λύσεις να προτείνονται. Συγκεκριμένες χώρες, αλλά και
πολιτείες στην Αμερική διαφοροποιούν τους κανονισμούς και τις
νομοθεσίες τους, στοιχείο που οδηγεί τις αυτοκινητοβιομηχανίες στο
να εξετάσουν εκ νέου το ηλεκτρικό αυτοκίνητο.
Για να φτάσουμε κάπως έτσι στο 1996 με την παρουσίαση του EV1
της General Motors. Του πρώτου ηλεκτρικού αυτοκινήτου που
εξελίχθηκε από λευκό χαρτί και προοριζόταν για ευρεία παραγωγή. Το
μοντέλο της GM δεν είχε καμία σχέση με οποιοδήποτε άλλο της
εταιρείας, ενώ δεν χαρακτηριζόταν από τα περισσότερα μειονεκτήματα
που διακρίνονταν στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα στο παρελθόν. Όμως, αυτό
που ακολούθησε ήταν ένα ισχυρό χτύπημα από τις πετρελαϊκές
εταιρείες, οι οποίες πανικοβαλλόμενες μπροστά στο ενδεχόμενο η
ηλεκτροκίνηση να επισκιάσει τα μοντέλα που κάνουν χρήση κινητήρα
εσωτερικής καύσης, αποφάσισαν να… «σκοτώσουν το ηλεκτρικό
αυτοκίνητο».
Επιστροφή στο μέλλον!
Όμως, το πρόβλημα της ρύπανσης εξακολουθούσε να υφίσταται και οι
νομοθεσίες παρέμεναν αυστηρές. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία μίας…
ενδιάμεσης λύσης που υιοθετείτε μέχρι και σήμερα. Το μοντέλων
υβριδικής τεχνολογίας. Τα πρώτα παρουσιάστηκαν το 2000, όπως το
Toyota Prius, με αρκετές αυτοκινητοβιομηχανίες να ακολουθούν τη
συγκεκριμένη οδό. Την ίδια περίοδο, επιστήμονες και εταιρείες
εργάζονταν στην εξέλιξη των μπαταριών συμβάλλοντας στη βελτίωση της
τεχνολογίας των ηλεκτρικών αυτοκινήτων και στη λύση του… μείζονος
θέματος της αυτονομίας. Για να φτάσουμε στα μέσα του ’00, όταν μία
νεότευκτη εταιρεία κατασκευής αυτοκινήτων, γνωστοποίησε ότι θα
παράγει ένα σπορ διθέσιο αμιγώς ηλεκτρικό roadster, το οποίο θα
προσφέρει κορυφαίες επιδόσεις και περισσότερα από 360 χλμ.
αυτονομίας. Αυτή ήταν η πέτρα που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά. Σε
συνδυασμό με την επιβεβλημένη ανάγκη για νέους πόρους ενέργειας,
φιλικούς προς το περιβάλλον, αλλά και τη δεδομένη μείωση των
αποθεμάτων του πετρελαίου, τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ήρθαν και πάλι
στο προσκήνιο. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες ασχολήθηκαν πλέον ενεργά
και επένδυσαν στην εξέλιξη της τεχνολογίας για να φτάσουμε σήμερα
στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων μαζικής παραγωγής.
Είναι γνωστό ότι η ζωή κύκλους κάνει και η ηλεκτροκίνηση που
κάποτε έδειξε το δρόμο στην αυτοκίνηση, επέστρεψε στο προσκήνιο.
Μόνο που αυτή τη φορά κανείς δεν πρόκειται να την… «σκοτώσει».
Είναι δεδομένο ότι ήρθε για να μείνει, αποτελώντας ουσιαστικά το
μέλλον στο χώρο του αυτοκινήτου.
