Σάββατο μεσημέρι στο Παλαιό Φάληρο. Η Γιούλη Καρουσάκη με υποδέχεται στο σπίτι της, όπου έζησε μαζί με τον θρύλο του λαϊκού μας τραγουδιού, τον αξέχαστο Κώστα Καρουσάκη.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η χειραψία της θερμή, το βλέμμα της καθαρό, βαθύ και διερευνητικό, το γέλιο της πηγαίο. Με οδηγεί στο σαλόνι, που είναι γεμάτο με φωτογραφίες από την κοινή ζωή της με τον σπουδαίο καλλιτέχνη. Δίσκοι, αγιογραφίες, πίνακες και βιβλία -ορισμένα εκ των οποίων με τη δική της υπογραφή- συνθέτουν το παζλ του χώρου. Οι αναμνήσεις μοιάζουν να ξεπηδούν από κάθε γωνιά. Η απώλεια του αγαπημένου της, εξάλλου, είναι ακόμα νωπή. Ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από τον περασμένο Σεπτέμβριο, οπότε έφυγε σε ηλικία 80 ετών.
«Μου λείπει πολύ ο Κώστας» εξομολογείται συγκινημένη και συμπληρώνει: «Περάσαμε μαζί 40 χρόνια. Αν και δεν μιλούσε καν την τελευταία φορά που νοσηλευόταν στο Ιατρικό Παλαιού Φαλήρου, γύρισε με κόπο και είπε στον γιατρό του για μένα, που καθόμουν δίπλα του: ‘‘Γιατρέ, ο βράχος μου!’’ Εγώ αυτό κράτησα, ότι καταλάβαινε πως του έδινα το καλύτερο δυνατό που μπορούσα. Λόγω της ενασχόλησης των παιδιών μου με την ψυχοθεραπεία, ξέρω τα στάδια του πένθους. Αλλοι τα περνούν χωρίς να τα ξέρουν: Είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και η αποδοχή. Εγώ είμαι στο πρώτο, δεν μπορώ ακόμη να δεχτώ πως έχει φύγει από τη ζωή» παραδέχεται.
Τη ρωτώ για τα βιβλία της. Τι είναι για εκείνη η συγγραφή; «Μεράκι!» απαντά. «Από μικρή μου άρεσε να εκφράζω τις απόψεις μου σε ένα χαρτί και κάποια στιγμή, όταν ένιωσα πως ήμουν πολύ πιεσμένη ψυχολογικά, ήθελα να επικοινωνήσω μέσω του γραπτού λόγου» εξηγεί καθώς με κερνάει μια κούπα με αχνιστό καφέ. «Το να γράφεις θεωρώ πως από τη μια είναι μια έκθεση, αλλά από την άλλη μια εσωτερική ανάγκη να καταγράψεις τα εσώψυχά σου και να τα επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Δεν είμαι πολυγραφότατη ούτε επαγγελματίας συγγραφέας ούτε έχω τρελές πωλήσεις. Γράφω γιατί μου αρέσει. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ. Ισως το κάνω τώρα» συμπληρώνει. Η ίδια, άλλωστε, επιμελήθηκε και τη βιογραφία του άντρα της, με τίτλο «Τα λερωμένα, τ’ άπλυτα… της Νύχτας».
«Είμαι γέννημα θρέμμα Πειραιώτισσα, αλλά το πατρικό του πατέρα μου ήταν στη Χαλκίδα. Ετσι πολλά καλοκαίρια πηγαίναμε εκεί. Τον πατέρα μου, δυστυχώς, τον έχασα πολύ νωρίς σε ναυτικό ατύχημα. Ημουν μικρή, μόλις 14 ετών, και αυτό σημάδεψε φυσικά τη μετέπειτα ζωή μου» αναφέρει η Γιούλη Καρουσάκη στην «Espresso», καθώς αρχίζει να ξετυλίγει το νήμα της προσωπικής της διαδρομής. «Πήγα στην Αγγλία προκειμένου να σπουδάσω Ναυτιλιακά, γιατί κατάγομαι από ναυτική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος και ο αδελφός μου είχε ναυτιλιακή εταιρία. Στο Λονδίνο σπούδασα επίσης Δημόσιες Σχέσεις και Διαφήμιση, αλλά τα Ναυτιλιακά ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Εργάστηκα για ένα διάστημα εκεί και όταν επέστρεψα εδώ, δούλεψα για λίγο στο γραφείο του αδελφού μου. Στην πορεία κάτι συνέβη και το έκλεισε, και έτσι δεν ασχολήθηκα άλλο με αυτό το επάγγελμα» προσθέτει.
Η γνωριμία με τον Καρουσάκη, τα δύσκολα, φτωχικά χρόνια, η όμορφη οικογένεια και η ατάκα του λίγο πριν φύγει από τη ζωή
Πώς γνωριστήκατε με τον Κώστα Καρουσάκη;
Γνωριστήκαμε στο κέντρο «Καρουσάκης», που διατηρούσε εκείνος. Ο αδελφός μου ήταν τακτικός πελάτης του και καθώς ετοίμαζαν τότε το πρόγραμμα για τη νέα σεζόν, τον είχαν καλέσει να δει τις πρόβες. Εγώ είχα ένα break λίγων ημερών από το κολλέγιο και μου λέει ο αδελφός μου: «Δεν έρχεσαι;» Πήγαμε, λοιπόν, και έτσι γνωριστήκαμε με τον Κώστα. Δεν έγινε τίποτα στην αρχή, γιατί εγώ γύρισα στο Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και μετά άρχισα δουλειά. Η σχέση μας άρχισε αφού είχα πλέον επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα. Με κυνήγησε πολύ, πέρασαν μήνες μέχρι να ενδώσω. Δημιουργήσαμε μια πολύ όμορφη σχέση με τον Κώστα και έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, παντρευτήκαμε. Προηγήθηκε, βέβαια, ο ερχομός των παιδιών μας, της 32χρονης σήμερα κόρης μας και του 37χρονου γιου μας, γιατί δεν υπήρχε τότε ακόμη επίσημα διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα.
Τραγουδούν τα παιδιά σας;
Από τα τέσσερα παιδιά του Καρουσάκη, τραγουδούν τα τρία. Η Ελένη Καρουσάκη, κόρη του από τον πρώτο του γάμο, είναι καταξιωμένη τραγουδίστρια. Ο γιος μου τραγουδάει, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά, ενώ η κόρη μου, η Μαρία, τραγουδάει κι αυτή ερασιτεχνικά. Ο γιος μου είναι κοινωνιολόγος-ψυχοθεραπευτής, η κόρη μου ψυχολόγος. Ο Κώστας ήταν ένας πολύ δοτικός άνθρωπος και στην προσωπική του ζωή ήθελε τα παιδιά του να σπουδάσουν, κάτι που ο ίδιος δεν μπόρεσε να κάνει λόγω της εποχής που γεννήθηκε. Επρεπε να επιβιώσει. Οταν έφυγε από τη Χίο και ήρθε στην Αθήνα, γνώρισε μεγάλη φτώχεια. Ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο και όταν έβρεχε, μετακινούσε το ντιβάνι όπου κοιμόταν σε σημεία στα οποία δεν έσταζε το ταβάνι. Οπως μου έχει πει, εκείνη την περίοδο συχνά κοιμόταν μπρούμυτα γα να πιέζει το στομάχι του και να μην πονάει πολύ από την πείνα.
Πώς ήταν να ζείτε δίπλα σε έναν μύθο;
Θα σου πω κάτι που μου είχε πει η Γεωργία Διονυσίου, του Στράτου η γυναίκα. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσε ο γιος τους, ο Αγγελος Διονυσίου, στην Αθηναία. Εκείνη την περίοδο τα είχαμε πρωτοφτιάξει με τον Κώστα και είχαμε πάει όλοι μαζί στο κέντρο. Καθόμασταν απέναντι με την κυρία Γεωργία και της κάνω αυτή την ερώτηση: «Πώς είναι να ζεις με έναν καλλιτέχνη;» Και γυρνάει και μου λέει με ένα ύφος που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Πρέπει να σπάσει η χολή σου!» (σ.σ.: γέλια). Αυτό, λοιπόν, θα σου απαντήσω κι εγώ. Πρέπει να έχεις πολύ δυνατές ψυχικές άμυνες για να μπορέσεις να ζήσεις με έναν καλλιτέχνη, γιατί, όπως και να το κάνουμε, το μικρόφωνο είναι αφροδισιακό, ένας πόλος έλξης. Και φυσικά πολλές φορές οι θαμώνες, ο κόσμος, οι fans περνούν τα όρια. Και τα περνούν χωρίς να ευθύνεται ο καλλιτέχνης. Εβλεπα να δίνουν στον Κώστα σημειώματα με τηλέφωνα γραμμένα με μολύβι ματιών, με κραγιόν. Εντάξει, ζήλευα κάποιες φορές, δεν θα πω ψέματα… Μέχρι που έμαθα να το διαχειρίζομαι. Ο γάμος μας είχε πολλές καλές και κακές στιγμές, αλλά το θεωρώ επίτευγμα ότι μπορέσαμε να κρατήσουμε την οικογένεια ενωμένη μέχρι το τέλος. Και όταν λέω οικογένεια, δεν εννοώ μόνο τον πυρήνα, δηλαδή εμένα, τον Κώστα και δύο παιδιά μας, αλλά και τ’ άλλα δύο παιδιά του. Δόξα την Παναγιά, είμαστε πολύ αγαπημένοι. Φυσικά, θέλει «χτίσιμο» αυτό, γιατί επρόκειτο επί της ουσίας για δύο οικογένειες. Πολλές φορές έβαλα τον εαυτό μου «γέφυρα» για να υπάρξει αυτή η σχέση. Και φεύγοντας από τη ζωή ο Κώστας αυτό ζήτησε: Να έχουμε καλοσύνη ως άνθρωποι και να είμαστε αγαπημένοι και ενωμένοι ως οικογένεια. Θεωρώ, λοιπόν, πως έχω ιερή υποχρέωση αυτό που είπε εκείνος εγώ να το συνεχίσω.
Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι του φίλοι από τον χώρο της μουσικής;
Αγαπούσε πολύ την Τζένη Βάνου, με την οποία είχαν και μια εξαίρετη, πολυετή συνεργασία. Πρέπει να σου πω ότι το κέντρο «Καρουσάκης» ήταν ένας χώρος καλλιτεχνικών συναντήσεων, στις 11 η ώρα το βράδυ ήταν πλήρες, είχε γεμίσει το μαγαζί. Στην αρχή δεν είχαν ούτε ρεπό. Στην πορεία βάλανε ένα μία φορά την εβδομάδα. Πέρα από τη Βάνου, είχε πολύ καλές σχέσεις με τη Μαίρη Λίντα, την Κατερίνα Στανίση, με όλους τους ανθρώπους που έμειναν καιρό στο κέντρο. Με τη Σωτηρία Μπέλλου επίσης ήταν πολύ φίλοι, το ίδιο και με τη Χαρούλα Λαμπράκη. Γενικά αγαπούσε όλους τους συναδέλφους του, όπως και πολλούς ηθοποιούς, τη Νέλλη Γκίνη, τον Κώστα Βουτσά, που κάνανε και παρέα, τη Φοντάνα με τον Μεταξόπουλο, ο Σταυρίδης ήταν πολύ φίλος του, ο Καλογήρου… Ολοι αυτοί πήγαιναν στο μαγαζί.
Είχε κάποιο παράπονο ο Κώστας Καρουσάκης από συναδέλφους του;
Εκείνο που τον πίκραινε καμιά φορά, όπως μου είχε εξομολογηθεί, ήταν πως κάποιοι άνθρωποι, που έβγαλε εκείνος στο τραγούδι και τους βοήθησε πολύ, όταν πέρασαν πια τα χρόνια, δεν βγήκαν να πουν δημόσια μια καλή κουβέντα για εκείνον – για την ακρίβεια, δεν τον ανέφεραν καν σε συνεντεύξεις τους. Αυτό σου μένει ως πικρία, όπως και να το κάνουμε. Ηθελε να το ακούσει, αν μη τι άλλο, ως αναγνώριση της βοήθειάς του προς ανθρώπους που είχαν τα προσόντα να γίνουν καλλιτέχνες, αλλά συγχρόνως και το ήθος να αναγνωρίσουν αυτό που τους πρόσφερε. Δεν θα ήθελα να πω ονόματα. Δεν υπάρχει λόγος. Φυσικά, δεν βοηθάς κάποιον για να σου το ανταποδώσει. Ο Κώστας δεν πήρε ποτέ χρήματα από κανέναν, δεν βοήθησε κανέναν για να καταξιωθεί ο ίδιος. Ηταν ήδη καταξιωμένος. Μπορώ να πω, μάλιστα, ότι καμιά φορά βοηθούσε άλλους και εις βάρος της δικής του καλλιτεχνικής πορείας.
Πότε έκλεισε το κέντρο «Καρουσάκης»;
Εκλεισε το 1988, έπειτα από 14 χρόνια. Παρότι το κέντρο αυτό έδωσε στον Κώστα πολλές χαρές, στο τέλος το μετάνιωσε που άνοιξε. Πίστευε πως η ίδια πόρτα «μικραίνει» τον καλλιτέχνη. Δεν είναι τυχαίο που οι τραγουδιστές σπάνια ανοίγουν κέντρα όχι γιατί δεν έχουν λεφτά, αλλά γιατί δεν πρέπει ο καλλιτέχνης να έχει και την ιδιότητα του επιχειρηματία. Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση επιχειρηματίας ήταν η πρώην σύζυγός του Λίτσα Καρουσάκη – καταξιωμένη επαγγελματίας. Το όνομα, ωστόσο, ήταν ο Κώστας. Θυμάμαι ήθελε ο Μενιδιάτης να τον πάρει να τραγουδήσει πρώτο όνομα στη Fantasia. Ο Κώστας, όμως, επειδή είχε υποχρεώσεις στο κέντρο του, δεν ήθελε να το αφήσει «ακέφαλο». Παρότι είχε πάντα μουσικά σχήματα, ένιωθε μια ηθική υποχρέωση να είναι εκεί. Αυτό ήταν πολύ περιοριστικό για την εξέλιξη της καριέρας του. Σ’ άλλα μαγαζιά δούλεψε τελικά μετά το κλείσιμο του κέντρου, ενώ έκανε και πολλές εμφανίσεις στο εξωτερικό: Καναδά, Αμερική, Αυστραλία. Η αλήθεια είναι ότι ταξιδέψαμε πολύ με τον Κώστα.
Το μακελειό με τις «Βεργούλες» και τον Κοεμτζή, που αναφέρεται και στη βιογραφία του, το κουβαλούσε μέσα του για καιρό;
Βέβαια, γιατί ήταν μια πολύ τραυματική εμπειρία για εκείνον. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τους πεθαμένους που κείτονταν πάνω στην πίστα, μια ανάπηρη γυναίκα, που αδυνατούσε να σηκωθεί από το αμαξίδιο για να πάει να αγκαλιάσει τον άνθρωπό της, που ήταν νεκρός, γινόταν πανζουρλισμός! Οταν μαχαιρώνεις κάποιον και στρίβεις το μαχαίρι, τότε είναι που γίνεται η μεγαλύτερη ζημιά στα ζωτικά όργανα. Αυτό έκανε ο Κοεμτζής στα θύματά του και πετάγονταν τα αίματα παντού. Αυτά μου έχει μεταφέρει ο Κώστας από το περιστατικό, αυτές τις εικόνες είδε με τα μάτια του και τέτοιες εικόνες δεν ξεχνιούνται. Η ταινία που γυρίστηκε με αυτό το θέμα δεν είχε καμία σχέση με όσα έγιναν, του είπαν κιόλας να εμφανιστεί και να τραγουδήσει, αλλά δεν ήθελε. Ηταν πολύ ευαίσθητος άνθρωπος ο Κώστας. Θα ήταν τραυματικό για τον ίδιο, αλλά δεν ήθελε να το κάνει και για τη μνήμη των νεκρών.
Τι άλλο σάς είχε πει για τον Νίκο Κοεμτζή;
Το μακελειό συνέβη στη Νεράιδα της Αθήνας, στην Κυψέλη. Ο Κώστας ετοιμαζόταν να κλείσει το πρόγραμμά του και να κατέβει από την πίστα. Τότε του είπαν να τραγουδήσει τις «Βεργούλες» και έστειλε τον Τάκη Αθανασιάδη να πει το κομμάτι, προειδοποιώντας τον κιόλας ότι ετοιμάζονταν για καβγά αυτοί που το ζήτησαν. Ομως, αφού έγινε το μακελειό, ο Κοεμτζής έψαχνε τον Καρουσάκη και την ώρα που πήγαινε προς την έξοδο του μαγαζιού, αφού είχε σφάξει κόσμο, ήταν εκεί ο Κώστας και προσπαθούσαν μαζί με τον επιχειρηματία Γιώργο Γιαλούρη να ειδοποιήσουν την Αστυνομία και ασθενοφόρα. Βγαίνοντας ο Κοεμτζής από το μαγαζί για να ξεφύγει, πέφτει ο Γιαλούρης πάνω στον Κώστα και τον κολλάει στον τοίχο. Δηλαδή θα τον είχε μαχαιρώσει κι εκείνον στο φευγιό του. Ηταν εκείνη την ώρα σαν μαινόμενος ταύρος. Θέλω να σου πω, βέβαια, πως ο Νίκος Κοεμτζής ήρθε και χτύπησε το κουδούνι μας πολλές φορές μετά την αποφυλάκισή του. «Αδελφέ, άνοιξε» έλεγε από το θυροτηλέφωνο. Η φωνή του ακόμα ηχεί στα αφτιά μου. Ηταν πολύ χαρακτηριστική, γι’ αυτό. Δεν του άνοιξα, φυσικά. Μια φορά πήγε και σε ένα κέντρο όπου τραγουδούσε ο Κώστας, αλλά πάλι δεν του μίλησε. Δεν ήθελε και δεν νομίζω πως είχε και τίποτα κοινό με αυτόν τον άνθρωπο. Τι να έλεγε δηλαδή στον Κώστα; Συγγνώμη; Συγγνώμη έπρεπε να πει στις οικογένειες των θυμάτων.
Στο βιβλίο αναφέρεται, επίσης, η σχέση του με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η οποία πέθανε στα χέρια του, κάτι που δεν είδαμε στην ταινία του Αγγελου Φραντζή για τη ζωή της στιχουργού.
Αυτό τον είχε πικράνει τον Κώστα, όταν βγήκε η ταινία. Το θλιβερό προνόμιο που είχε, να φύγει στα χέρια του αυτή η γυναίκα, δεν αποτυπώθηκε κινηματογραφικά. Στο βιβλίο του υπάρχει φωτογραφία που είναι η Ευτυχία στο Λαϊκό Νοσοκομείο και ο Κώστας τής κρατάει το χέρι. Εκείνη την εποχή γύριζαν πλανόδιοι φωτογράφοι, οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες στα νοσοκομεία τους ασθενείς με τους συνοδούς για να έχουν να θυμούνται τον άνθρωπό τους. Οταν γράφεις τη ζωή ενός ανθρώπου, έχεις υποχρέωση από την αρχή μέχρι το τέλος να δείξεις την αλήθεια. Δεν μπορείς να μην αποτυπώσεις το φινάλε της ζωής του. Ούτε ο Φραντζής, που του έστειλα το βιβλίο μετά και είχε γνώση γι’ αυτό, ούτε η Μεντή, που πήγα και την είδα στο θέατρο ως Παπαγιαννοπούλου και ήταν καταπληκτική.
Πότε γνώρισε ο Καρουσάκης την Παπαγιαννοπούλου;
Ηταν πολύ νέος και την είχε σαν μάνα του, δηλαδή την αγαπούσε, την περιποιόταν, πήγαινε με την πρώην σύζυγό του και τη βλέπανε, την πήγαινε στον γιατρό. Δεν είχε κάποιο όφελος από αυτό. Ολοι οι άλλοι είχαν κάποιο όφελος. Ο Κώστας πήγαινε να βοηθήσει μια γυναίκα που είχε ανάγκη να βοηθηθεί. Οταν έγραψε τη βιογραφία της ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, έγραψε μόνο ότι την επισκέπτονταν συχνά ο Κηλαηδόνης και ο Καρουσάκης, αλλά δεν είχε γνώση της φωτογραφίας. Προς τιμήν του, όμως, όταν διάβασε το βιβλίο, τη δημοσίευσε στο «Δίφωνο», όπου έγραφε τότε. Προτού «φύγει» η Ευτυχία ήθελε να ακούσει τον «Χότζα», ένα τραγούδι από τη Μικρά Ασία, όχι δικό της… Της είπε ο Κώστας τους δύο στίχους και εκείνη είχε τη διαύγεια πνεύματος να του ζητήσει και τον τελευταίο στίχο. Και αυτό ήταν. Εγραψε αριστουργήματα, αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελε να ακούσει κάτι από τη χαμένη της πατρίδα, το Αϊδίνι. Πιστεύεις πως, αν η Ευτυχία είχε πεθάνει στα χέρια κάποιου μεγαλύτερου ονόματος από τον Κώστα Καρουσάκη, δεν θα το είχαν βάλει; Θα το είχαν βάλει. Είμαι σίγουρη. Απλά στην καλλιτεχνία, όπως και στα περισσότερα επαγγέλματα, υπάρχουν τα κυκλώματα που κινούν τα νήματα. Δεν μπορείς εύκολα να σπάσεις αυτόν τον κλοιό, αν δεν ανήκεις σε αυτά. Ο Κώστας δεν ανήκε, ανήκε στον κόσμο.
Μιλήστε μου για τα δικά σας βιβλία…
Εχω γράψει τέσσερα. Το τρίτο μού πήρε τον πιο πολύ χρόνο, γιατί ήταν αυτό του Κώστα, «Τα λερωμένα, τ’ άπλυτα, της Νύχτας», που πραγματεύεται κατά το ήμισυ τη βιογραφία του και το υπόλοιπο διάφορα θέματα καλλιτεχνικά. Εχω γράψει, επίσης, ένα παιδικό βιβλίο, που θα μπορούσε να γίνει παράσταση. Λέγεται «Το πορτρέτο της καβουρίνας» και αναφέρεται στη ζωή μιας οικογένειας του θαλάσσιου βασιλείου. Το τρίτο βιβλίο μου ονομάζεται «Κύκλοι ζωής» και πραγματεύεται έναν βιασμό μιας γυναίκας. Οσο για το τελευταίο, είναι η «Η Παρα-Ολυμπιάδα των Ζώων» και η ιδέα για τη δημιουργία του μου ήρθε στο νοσοκομείο, όταν είχε μπει ο Κώστας μετά το περιστατικό με τον ιδιοκτήτη του σκύλου, που του επιτέθηκε. Ζούσα πολλά χρόνια με έναν άνθρωπο ανάπηρο, ο οποίος έβλεπε πολύ λίγο από ωχρά κηλίδα και έχω βιώσει στο πετσί μου τι σημαίνει αυτό. Επίσης, αγαπώ τους ολυμπιονίκες αλλά πιο πολύ τους παραολυμπιονίκες, γιατί εκεί γίνεται η υπέρβαση και κάνουν τον πόνο τους δημιουργία. Γι’ αυτό και το μότο του βιβλίου είναι: Η αναπηρία είναι πρόκληση, και όχι εμπόδιο. Εγώ υποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους. Εχω, επίσης, μια ιδιαίτερη αγάπη στην άγρια ζωή και το βιβλίο περνάει μηνύματα για την προστασία του περιβάλλοντος και την κακοποίηση των ζώων.
Πηγή: Espresso
Διαβάστε περισσότερα Γιούλη Καρουσάκη: Μιλάει για τον χαμό του συζύγου της, του θρύλου του λαϊκού μας τραγουδιού Κώστα Καρουσάκη
