Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς γιατί οι πολιτικοί προτιμούν τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Χωρίς αρκετά χρήματα, αλλά με έντονη επιθυμία να πολεμήσουν την ανισότητα, έχουν εκμεταλλευτεί ένα εργαλείο ανακατανομής που κοστίζει ελάχιστα στις κυβερνήσεις και κερδίζει ψήφους, διαπιστώνει νέα ανάλυση του Economist, οι οποία υπενθυμίζει και κάποια παραδείγματα.
Στον προϋπολογισμό της 26ης Νοεμβρίου, η Βρετανία αναμένεται να αυξήσει τον κατώτατο μισθό, ο οποίος ανέρχεται στο 61% του μέσου εισοδήματος, από 48% πριν από μια δεκαετία. Η Γερμανία εισήγαγε τον κατώτατο μισθό μόλις το 2015. Μέχρι το 2023, είχε ξεπεράσει το 50%.
Και αν και το ομοσπονδιακό ποσοστό των ΗΠΑ παραμένει στα 7,25 δολάρια την ώρα από το 2009, πολλές πολιτείες και πόλεις υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών έχουν αυξήσει το κατώτατο επίπεδο μισθού τους πολύ πιο ψηλά. Ο μέσος όρος του πραγματικού κατώτατου μισθού είναι περίπου 12 δολάρια την ώρα, ενώ ο υψηλότερος είναι πάνω από 21 δολάρια.
Μια αδιέξοδη πολιτική;
Μέχρι ενός σημείου, η αυξανόμενη τάση του κατώτατου μισθού είναι ένας θρίαμβος για τους οικονομολόγους. Αρχικά σκεπτικιστές, οι οικονομολόγοι αποδέχτηκαν την πολιτική, υποστηρίζοντας ότι οι μισθοί κατωτάτου επιπέδου δεν εξαλείφουν θέσεις εργασίας, όπως φοβούνταν κάποτε. Ήταν ένα εύρημα που επιβεβαίωσε η εμπειρία των τελευταίων δύο δεκαετιών.
Ωστόσο, ενώ οι κυβερνήσεις προωθούν τη συναίνεση, οι ακαδημαϊκοί αρχίζουν να αμφιβάλλουν. Αυξάνονται οι έρευνες που δείχνουν ότι οι κατώτατοι μισθοί παραμορφώνουν τις οικονομίες με τρόπους που δεν φαίνονται άμεσα στα νούμερα των θέσεων εργασίας, αναφέρει ο Economist.
Οι κίνδυνοι
Ένα από τα προβλήματα είναι ότι χρειάζεται χρόνος για να “καταστραφούν” θέσεις εργασίας από τους υψηλούς κατώτατους μισθούς. Αποδείξεις από μια μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού είναι στο Σιάτλ το 2015 και το 2016, όπου υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι η πρόσληψη στις χαμηλότερες θέσεις της αγοράς εργασίας μειώθηκε κατά 10%, αν και οι υπάρχοντες εργαζόμενοι συνήθως δεν απολύθηκαν.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι ότι οι υψηλότεροι κατώτατοι μισθοί δεν καταστρέφουν θέσεις εργασίας, αλλά υποβαθμίζουν τις συνθήκες τους. Όταν οι εργοδότες πρέπει να πληρώνουν περισσότερα, αλλά μπορούν να προσλαμβάνουν εύκολα, μπορεί να μειώσουν το κόστος σε άλλους τομείς.
Νέα έρευνα δείχνει ότι οι μεγάλες αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς συνδέονται με συντομότερες ή λιγότερο προβλέψιμες ώρες εργασίας, περισσότερα εργατικά ατυχήματα και λιγότερα οφέλη, όπως η ασφάλιση υγείας.
Υπερβολική αυτοπεποίθηση
Ένας τελευταίος κίνδυνος είναι ότι η πρώιμη επιτυχία γεννά υπερβολική αυτοπεποίθηση. Μετρημένοι κατώτατοι μισθοί μπορούν, αντιφατικά, να κάνουν τις θέσεις εργασίας πιο άφθονες, εξισορροπώντας την διαπραγματευτική δύναμη των μεγάλων εργοδοτών, οι οποίοι θα περιόριζαν τις προσλήψεις για να καταστείλουν τις αμοιβές.
Αλλά όσο περισσότερες αυξήσεις εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, τόσο πιο πιθανό είναι να εξαλειφθούν θέσεις εργασίας, όπως ακριβώς μια μεγάλη αύξηση φόρων θα μειώσει τα έσοδα.
Μια πρόσφατη εκτίμηση από ελεγχόμενο άρθρο τοποθετεί τον μέσο όρο του κατώτατου μισθού στην Αμερική, αφού διορθωθεί για τη δύναμη των εργοδοτών στην αγορά, κάτω από τα 8 δολάρια.
Ένα εργαλείο ανακατανομής
Πέρα από αυτό, ο κατώτατος μισθός είναι ένα αναποτελεσματικό εργαλείο ανακατανομής. Πολλοί εργαζόμενοι με κατώτατο μισθό δεν είναι φτωχοί, αλλά ζουν μεταξύ εκείνων που κερδίζουν περισσότερα.
Και όταν οι επιχειρήσεις αυξάνουν τις τιμές για να καλύψουν τα μεγαλύτερα κόστη τους, είναι οι φτωχοί που πλήττονται περισσότερο, περισσότερο από ό,τι από τους φόρους επί των πωλήσεων, σύμφωνα με μια μελέτη.
Προσοχή στις επιπτώσεις
Οι πολιτικοί πρέπει να προσέχουν αυτές τις επιπτώσεις, σύμφωνα με τον Economist. Αν και η αύξηση του κατώτατου μισθού έχει συνήθως θετική δημοσκοπική απήχηση, οι εκλογείς παντού είναι επίσης εξοργισμένοι με τις εκτοξευόμενες τιμές και την κρίση της προσιτότητας.
Υπάρχει ο κίνδυνος ενός φαύλου κύκλου, όπου τα υψηλότερα κόστη των εργοδοτών μεταφέρονται στους καταναλωτές, κάνοντάς τους τη ζωή ακόμα πιο απρόσιτη, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των εργαζομένων που προσπαθούν να βοηθήσουν οι κυβερνήσεις.
Ο Zohran Mamdani, ο εκλεγμένος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, έχει υποσχεθεί να αυξήσει τον κατώτατο μισθό από 16,50 δολάρια σήμερα σε 30 δολάρια μέχρι το 2030. Οι τιμές θα αυξηθούν σημαντικά ως αποτέλεσμα, καθιστώντας ένα ήδη ακριβό μέρος για να ζει κανείς ακόμα πιο ακριβό.
Η ανάλυση καταλήγει ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να βοηθήσει κανείς τους χαμηλόμισθους. Οι πιστώσεις φόρου για εργαζόμενους είναι καλύτερα στοχευμένες προς τους φτωχούς και, αν χρηματοδοτηθούν με φόρους που προάγουν την ανάπτυξη, είναι λιγότερο επιβλαβείς για την οικονομία.
Μπορεί να μην έχουν την ελκυστικότητα των κατώτατων μισθών, των οποίων το κόστος είναι καλά κρυμμένο, αλλά είναι περισσότερο αποτελεσματικοί.
Πηγή ΟΤ
