Η επόμενη μέρα και οι κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού μετά την τολμηρή επιλογή της παραίτησης από το βουλευτικό αξίωμα…
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την βουλευτική έδρα που κατείχε, έχει ήδη λειτουργήσει στο πολιτικό σκηνικό ως «βότσαλο στη λίμνη». Με τη μόνη διαφορά ότι οι «κυματισμοί» δεν πρόκειται να έχουν – όπως όλα δείχνουν – φθίνουσα πορεία με την πάροδο του χρόνου.
Κοινοβούλιο «λευκής επιταγής»
Στο μήνυμα παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από το κοινοβουλευτικό αξίωμα διαφάνηκε ξεκάθαρα μια αποστροφή του για την λειτουργία που επιτελεί στην τρέχουσα συγκυρία το κοινοβούλιο. Αυτή δεν αφορά τον ίδιο τον κοινοβουλευτικό θεσμό αλλά τον συσχετισμό δυνάμεων που έχει καταγραφεί, τον οποίο μοιάζει να αντιμετωπίζει ως μια συνθήκη πολιτικού αδιεξόδου.
Καθόλου ικανοποιημένος από την αντιπολίτευση
Είναι, επίσης, προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας κάθε άλλο παρά ικανοποιημένος είναι από το «αντιπολιτευτικό τοπίο» της χώρας. Στο μήνυμά του έκανε λόγο για «εγωισμούς» που δεν επιτρέπουν τη σύνθεση θέσεων και τη διαμόρφωση ενός συμπαγούς μετώπου κατά της κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι φανερό ότι η δημόσια διατύπωση τέτοιων απόψεων και εκτιμήσεων με την ιδιότητα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να γίνει από τον Αλέξη Τσίπρα. Θυμίζουμε άλλωστε πως στις δηλώσεις του το 2023 όταν παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ξεκαθαρίσει πως δεν σκοπεύει -όσο κι αν θα μπορούσε να είναι ελκυστικό- να παίξει τον ρόλο του «πρώην ηγέτη» που εξαντλείται σε ένα διδακτικό ύφος απέναντι στο κόμμα του, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και υπονόμευση. Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από βουλευτή άλλωστε δίνει και μια εύγλωττη απάντηση σε όσους από τον δικό του χώρο τον αντιμετώπισαν ή τον αντιμετωπίζουν ακόμη ως «απειλή».
Και τώρα;
Τι θα κάνει όμως ο Αλέξης Τσίπρας από εδώ και πέρα; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί όσους βλέπουν στον πρώην πρωθυπουργό ένα «ενεργό» πολιτικό κεφάλαιο. Κι από ό,τι έχουν δείξει οι έως τώρα δημοσκοπήσεις ο αριθμός αυτών των πολιτών είναι τέτοιος που να δημιουργεί συσπειρώσεις αισθητά μεγαλύτερες ακόμη και υπερδιπλάσιες από αυτές που έχουν τα υπάρχοντα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι η παραίτησή του από την βουλευτική έδρα δεν συνιστά και παραίτησή του από την πολιτική δράση. Αν συνδυαστεί αυτό με την πρόσφατη αναφορά του σχετικά με το ότι πιστεύει στην «αριστερά που πατάει τα πόδια της στη γη και δεν αρκείται να διαμαρτύρεται, να καταγγέλλει και να αντιστέκεται, αλλά τολμά να πάρει την ευθύνη της διακυβέρνησης», είναι εμφανές ότι ένας πολιτικός φορέας είναι η πιθανότερη κατάληξη των μελλοντικών κινήσεων του πρώην πρωθυπουργού. Άλλωστε ουδέποτε απέκλεισε μια τέτοια προοπτική.
Από ό,τι φαίνεται, όμως, η ίδρυση κόμματος δεν είναι αυτοσκοπός για τον Αλέξη Τσίπρα. Αντιθέτως, η διαδικασία που ίσως στο τέλος της βρίσκεται αυτή η κατάληξη μοιάζει να έχει μεγαλύτερη σημασία. Aντί για την εξαγγελία μιας ακόμη πολιτικής πρωτοβουλίας «από τα πάνω». Κάτι για το οποίο προϊδέασε με όσα είπε σε συνομιλία του με φοιτητές κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Όπως εκτιμούν αναλυτές που παρακολουθούν τις κινήσεις του πρώην πρωθυπουργού και αποκωδικοποιούν την αντίληψή του «δείχνει να προκρίνει την ανασυγκρότηση της ίδιας της κοινωνίας, της διεκδίκησης και της αυτοπεποίθησής της από τα κάτω».
Όπως επισημαίνουν «δεν έχει σκοπό και να ακολουθήσει κάποια πολιτική πεπατημένη. Να προχωρήσει σε μια εύκολη εξαγγελία πολιτικού φορέα κατά βάση γύρω από το πρόσωπό του». Αντίθετα «αυτό που δείχνει να θέλει να προκρίνει σε αυτή τη φάση είναι να συμβάλει στο να διαμορφωθούν ξανά οι κοινωνικές συνθήκες ώστε μια πρωτοβουλία ανασύνθεσης του δημοκρατικού και προοδευτικού τρόπου να πιάσει τόσο τόπο και να αποτελέσει πραγματικό αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό δεν γίνεται με μια εύκολη εξαγγελία ενός ακόμη κόμματος και μάλιστα προσωποκεντρικού».
Στην πραγματικότητα – εκτιμούν – πως το πραγματικό στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι το αν «θα είναι αυτός που θα πείσει ξανά τους πολίτες ότι με την πολιτική μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο».
Πότε;
Τα χρονοδιαγράμματα για το τι θα κάνει εφεξής ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι δεδομένα. Θα διαμορφώνονται δυναμικά ανάλογα με τις εξελίξεις. Δεδομένη όμως πρέπει να θεωρείται η «πύκνωση» των παρεμβάσεών του, στοιχείο άλλωστε που ήδη υπάρχει τους τελευταίους μήνες.
Στην ανοιχτή επικοινωνία που ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να έχει πλέον με την κοινωνία είναι φανερό ότι σημαντικό ρόλο πρόκειται να παίξει το βιβλίο του που θα εκδοθεί περίπου στις αρχές του Δεκέμβρη. Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει κριτική αλλά και αυτοκριτική. Όπως άλλωστε έχει ήδη διαμηνυθεί στο βιβλίο να αναφερθεί σχεδόν στα πάντα. Ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένονται όσα θα υποστηρίξει σχετικά με την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και ιδίως με τα αίτια της κρίσης στην οποία οδηγήθηκε το κόμμα που ουσιαστικά επανίδρυσε μετά την παραίτησή του από την ηγεσία.
Το know how
Στα 51 του χρόνια, με εμπεδωμένη πλέον εμπειρία στην πολιτική και μάλιστα στο ανώτατο δυνατό επίπεδο, ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να πορευθεί έχοντας την «τεχνογνωσία» του πώς να δημιουργηθεί κάτι «από το μηδέν». Δεν λείπουν αυτοί που πιστεύουν ότι ουσιαστικά θα επιχειρήσει «να ξαναπιάσει το ίδιο νήμα που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ από έναν σχηματισμό που έδινε μάχες πολιτικής επιβίωσης, να γίνει κόμμα διακυβέρνησης». Επισημαίνοντας ότι τότε ο Αλέξης Τσίπρας αξιοποίησε την κοινωνική δυναμική που υπήρχε, ενώ σήμερα ανάλογες συνθήκες έχει δημιουργήσει η γενικευμένη δυσαρέσκεια από την διακυβέρνηση Μητσοτάκη και τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει.
Ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να αναγνωρίζει πως οι συνθήκες δεν είναι ίδιες με αυτές του 2012 ή του 2015, όμως υπάρχουν πολλά κοινά επίδικα. Επίσης, η αίσθηση μιας κοινωνίας με μειωμένες προσδοκίες, με εμφανή κούραση αλλά και έτοιμη να «κινηθεί» για μια πολιτική αλλαγή.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πλήρως διατεθειμένος να προσεγγίσει την κοινωνία λειτουργώντας «έξω από καλούπια», «μοτίβα» και αναμενόμενες πρακτικές του παρελθόντος. Θεωρώντας -ίσως- πως κάτι τέτοιο θα γίνει εύκολα αντιληπτό από τους πολίτες. Μια πρώτη «γεύση» αυτής του της πρόθεσης είναι και η απόφασή του να εγκαταλείψει την «ασφάλεια» της βουλευτικής έδρας, ιδίως όταν αυτή συνοδεύεται με τις σημαντικές προνομίες ενός πρώην πρωθυπουργού.
