Σύμφωνα με τον μύθο, ο εργοστασιακός οδηγός αγώνων της Porsche,
Jaroslav “Jerry” Juhan, οδηγούσε μία
Lotus Esprit στη βροχή,
όταν ένα Citroen 2CV τον άφησε με
ευκολία πίσω επειδή είχε πιο στενά ελαστικά και μπορούσε
να βρει περισσότερη πρόσφυση στο βρεγμένο οδόστρωμα.
Μετά από αυτό το περιστατικό ο Juhan είχε μια τρελή ιδέα,
να βγάλει τα τέσσερα ελαστικά του αυτοκινήτου και να βάλει
στη θέση τους από δύο, δηλαδή το αυτοκίνητο να αποκτήσει συνολικά
οχτώ ελαστικά, με τη διαφορά ότι το καθένα θα ήταν πιο
στενό.
Με αυτόν τον τρόπο είχε διπλό όφελος. Από τη μία υπήρχε
αρκετή γόμα που ερχόταν σε επαφή με το οδόστρωμα ώστε το
κράτημα να είναι επαρκές στο στεγνό, ενώ την ίδια στιγμή τα στενά
ελαστικά μπορούσαν να «διώχνουν» πιο γρήγορα το νερό και
άρα να αυξηθεί η πρόσφυση στο βρεγμένο.
Όταν έγιναν οι σχετικές δοκιμές βρέθηκε ότι η ιδέα ήταν
άκρως αποτελεσματική. Η απόδοση σε στεγνή άσφαλτο δεν είχε
επηρεαστεί σχεδόν καθόλου, ενώ με την παρουσία νερού στην άσφαλτο η
εικόνα ήταν σαφώς βελτιωμένη. Επιπλέον, η φθορά επηρέαζε
κυρίως τα ελαστικά που βρίσκονταν στο εσωτερικό και λιγότερο εκείνα
που βρίσκονταν στην εξωτερική πλευρά, οπότε υπήρχε κέρδος και εκεί.
Εκτός των παραπάνω, υπήρχε κι άλλο ένα πλεονέκτημα, το αυτοκίνητο
μπορούσε να συνεχίσει να κινείται ακόμα και με τέσσερα κλαταρισμένα
ελαστικά.
Βέβαια υπήρχαν και μειονεκτήματα με το βασικότερο να
είναι η σημαντική αύξηση του βάρους, καθώς και σημαντικά
περισσότερη πολυπλοκότητα όταν ερχόταν η στιγμή για αλλαγή των
ελαστικών, καθώς απαιτούνταν η διπλάσια δουλειά. Σε αυτά πρέπει να
προστεθεί και το μεγαλύτερο κόστος.
Τα υπαρκτά πλεονεκτήματα έπεισαν κάποιες εταιρείες να παράγουν
κατάλληλες ζάντες, όπως οι ATS, Crimson and Speedline, όμως
τα μειονεκτήματα τελικά δεν επέτρεψαν στην ιδέα να
αναπτυχθεί πολύ και να γίνει δημοφιλής, οπότε με τον καιρό
εγκαταλείφθηκε.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα θεωρείται μία από τις
πιο καινοτόμες και προχωρημένες ιδέες που υπήρξαν στο χώρο
της αυτοκίνησης.
