Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Όσοι δεν έχουν βιώσει τη
συγκεκριμένη δυστοπική περίοδο στο πετσί τους αδυνατούν να
καταλάβουν. Αντιθέτως, οι υπόλοιποι στο άκουσμα αυτής της
«διαβολικής» φράσης, βγάζουμε σπυριά, μιας πιάνει κρύος ιδρώτας και
έχουμε αρρυθμίες. Συνειρμικά μας κατακλύζουν συναισθήματα που
επισκιάζουν κάθε ικμάδα ζωντάνιας, χαράς, ενεργητικότητας
–προσθέστε οποιοδήποτε άλλο ουσιαστικό με θετική σημασία.
Για να το κάνουμε ακόμα πιο δύσκολο, σκεφτείτε τους φίλους σας
αραχτούς σε μια παραλία, να έχουν χάσει κάθε αίσθηση του χωροχρόνου
και με μια κοιλιά… νταούλι από τις μπύρες και τα κοκτέιλ. Και αν
τους το επιτρέπει το στομάχι τους, ρίχνουν και μια βουτιά στην
αναζωογονητική θάλασσα.
Στην αντίπερα όχθη, όλοι όσοι λόγω υποχρεώσεων έχουμε ξεμείνει
στην πρωτεύουσα και ζούμε ερμητικά αποκλεισμένοι –παρέα με τα
ποντίκια και τις κατσαρίδες- από το ξέφρενο πανηγύρι χαλάρωσης και
ξεφαντώματος, απλά παρακαλάμε να συντμηθεί ο χρόνος και να έρθει το
φθινόπωρο σύροντας μαζί του λίγη δροσιά. Τα «σταυρακοπήματα» και οι
προσευχές για την πρόωρη λήξη της καλοκαιρινής περιόδου
πολλαπλασιάζονται, λόγω των social media που μας
«τρίβουν» στη μούρη τις ξέγνοιαστες στιγμές που ζουν τα φιλαράκια
μας.
Καύσωνας, εικόνες ερήμωσης, κατεβασμένα τα ρολά στα μαγαζιά…. Ας
βάλω, στο σημείο αυτό, μια άνω τελεία, επειδή θα το ρίξουμε στα
αντικαταθλιπτικά. Πράγματι, είναι δύσκολο να πείσουμε τους εαυτούς
μας πως τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα… όλα θα είναι φίνα. Παρ’
όλα αυτά, υπάρχουν μερικοί λόγοι να χαμογελάσουμε… έστω και για
λίγα δευτερόλεπτα.
Όχι, δεν γίνεται να γλυτώσουμε τη δουλειά. Τον Δεκαπενταύγουστο,
όμως, θα απαλλαγούμε από το πρωινό, μόνιμο άγχος του αν φτάσουμε
έγκαιρα με το αυτοκίνητό μας σε αυτή. Οι λεωφόροι Κηφισού και
Κηφισίας –Θεού θέλοντος- δεν θα θυμίζουν ένα συνεχές ποτάμι
αυτοκινήτων που δεν θα κινείται τίποτα. Αντιθέτως, θα δίνουμε το
«παρών» στο άψε σβήσε.
Οι πιστοί οπαδοί του αυτοκινήτου θα μπορούμε να οδηγούμε σαν να
έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο
στο Fast and Furious (μας κάνει
ο Vin Diesel) και να βγάζουμε γούστα πίσω από το τιμόνι
ενός Dodge Charger Daytona. Εντάξει, μια πλακίτσα κάναμε.
Δεκαπενταύγουστος δεν σημαίνει ανομία και, επιπλέον, δεν φταίνε σε
τίποτα οι υπόλοιποι οδηγοί και οι πεζοί.
Δεν θα «φλερτάρουμε» με το ψυχιατρείο αναζητώντας επί ώρες μια
θέση στάθμευσης κοντά στον χώρο εργασίας μας, κάτω από το σπίτι μας
ή των κολλητών μας, με τους οποίους έχουμε κανονίσει Pro. Ώπα,
ξεχάστηκα. Το τελευταίο δεν γίνεται, επειδή αυτοί βρίσκονται στη
Μύκονο και παρτάρουν.
Δε θα καταπίνουμε σε χρόνο dt μέχρι και την τελευταία
σταγόνα βενζίνης στο ρεζερβουάρ από τις συνεχόμενες αλλαγές
ταχυτήτων. Όπως και από τα άσκοπα φρεναρίσματα που
επιδιδόμαστε λόγω εκείνων των οδηγών που πετάγονται σαν να μην
υπάρχει άλλο αυτοκίνητο στο δρόμο. Τον Δεκαπενταύγουστο, πάντως,
όντως δεν θα υπάρχει…
Δεν έχεις καταφέρει να κόψεις ακόμα το κάπνισμα και θέλεις να
πας στο περίπτερο να αγοράσεις ένα πακέτο τσιγάρα; Σου έχει λείψει
ένα παγωτό ή μια μπύρα, ώστε να κάτσεις να δεις Premier
League; Παίρνεις το αμαξάκι σου και σε δύο λεπτά έχεις γυρίσει όλα
τα περίπτερα της γειτονιάς. Βέβαια –μεταξύ μας- το πιο πιθανόν
είναι… να είναι κλειστά. Και τσουπ… πήγε βόλτα η εξοικονόμηση
καυσίμου.
Μήπως είναι, λοιπόν, καλύτερο να πάρουμε τα ΜΜΜ; Άδεια θα είναι
εξάλλου και δεν θα είμαστε στριμωγμένοι σαν τα ποντίκια όπως τον
υπόλοιπο χρόνο. Ένα πρόβλημα, ενδεχομένως, να είναι τα δρομολόγια
που εκτελούνται… όποτε το θυμηθούν οι –αξιολάτρευτοι κατά τα άλλα-
οδηγοί.
