Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του Προέδρου του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο, για τη διαβίωση των εκπαιδευτικών που εργάζονται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους.
Όπως φαίνεται, καταγράφονται μεγάλες ελλείψεις στο εκπαιδευτικό προσωπικό, το οποίο όπως αναφέρει σε δηλώσεις του ο Πρόεδρος, προτιμά να κάνει κάποια άλλη δουλειά από το να εργαστεί στην περιοχή. Όσο για εκείνους που τολμούν να ακολουθήσουν το αντικείμενό τους, αναγκάζονται ακόμα και να τρώνε κονσέρβες σε καθημερινή βάση για να επιβιώσουν, όπως περιγράφει ο κ. Γιάννης Μαρινάτος.
«Yπάρχει πράγματι πολλή ανασφάλεια, η οποία πολλές φορές καταλήγει και σε απόγνωση σε σχέση με την δυνατότητα διαβίωσης αρκετών δασκάλων στο Ρέθυμνο. Είναι ένα μόνιμο θέμα στις συζητήσεις ανάμεσα στους νεοδιόριστους και στους αναπληρωτές. Τα τελευταία δυο χρόνια υπάρχουν στο Ρέθυμνο πάνω από 20 περιπτώσεις δασκάλων που δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στα αυξημένα έξοδα διαβίωσης και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και να επιστρέψουν στις περιοχές συμφερόντων τους» αναφέρει ο κ. Μαρινάτος μιλώντας στο Daynight.gr και προσθέτει:
«Υπάρχουν συνάδελφοι, οι οποίοι στην καθημερινή τους διατροφή έχουν σε μόνιμη βάση κονσέρβες, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν και να επιβιώσουν. Είναι μια πραγματική μάχη επιβίωσης. Χαμηλοί μισθοί με μεγάλο κόστος ζωής, ακριβά ενοίκια, ελάχιστα διαθέσιμα σπίτια (που τους βγάζουν για αρκετούς μήνες έξω λόγω τουρισμού) οδηγούν αρκετούς – ακόμα και τώρα – να σκέφτονται να λάβουν την απόφαση να εγκαταλείψουν το Ρέθυμνο».
Όπως σημειώνει, οι δάσκαλοι μοιράζονται τα έξοδα μετακίνησης και κάθε μέρα, ένας διαφορετικός αναλαμβάνει να μεταφέρει τους υπόλοιπους.
Τι κάνει η δημοτική αρχή γι’ αυτό; Σύμφωνα με τον κ. Μαρινάτο δεν έχουν υπάρξει ακόμα πρωτοβουλίες. Όπως λέει: «Σε κάθε συνάντηση με τους θεσμικούς φορείς το ζήτημα αυτό τίθεται προκειμένου να υπάρξουν λύσεις. Οι δήμοι δεν έχουν ενεργοποιήσει τη διάταξη για δωρεάν στέγαση και σίτιση των εκπαιδευτικών αλλά και των δημοσίων υπαλλήλων εν γένει. Η χαμηλή μοριοδότηση όλων των σχολικών μονάδων του Ρεθύμνου, ενώ είμαστε νησί, δυσκολεύει κι άλλο την κατάσταση.
Το Ρέθυμνο δεν έχει ούτε λιμάνι ούτε αεροδρόμιο και παρόλα αυτά δεν υπάρχει καν επίδομα παραμεθορίου, ούτε μεταφορικό ισοδύναμο. Οπότε, έρχονται για δουλειά μόνο οι ντόπιοι ή όσοι έχουν άλλες πηγές εισοδήματος ή εκπαιδευτικοί, που για να επιβιώσουν, κάνουν δεύτερη δουλειά τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, γεγονός που αν μη τι άλλο ρίχνει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Είναι δεδομένο πως ο δάσκαλος πρέπει να ζει απ’ το μισθό του, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει σε καμία περίπτωση.»
