Σε μια πρόσφατη αρχαιολογική έρευνα, οι ερευνητές αποκάλυψαν την παρουσία εκατοντάδων προηγουμένως άγνωστων ιστορικών μνημείων διάσπαρτα στην ιρλανδική ύπαιθρο, συμπεριλαμβανομένου ενός «τεράστιου» λόφου της Εποχής του Χαλκού και οχυρώσεων της πρώιμης μεσαιωνικής εποχής…
Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία LiDAR, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι τα προϊστορικά μνημεία στην κομητεία Wicklow μπορεί να χρησίμευαν ως δρόμοι για την καθοδήγηση των πνευμάτων στη μετά θάνατον ζωή.
Ωστόσο, τα πιο σημαντικά από αυτά τα ευρήματα ήταν πέντε ιδιαίτερα σπάνιες κατασκευές. Τώρα, οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αυτά τα μνημεία μπορεί να έχουν κατασκευαστεί ως «διαδρομές για τους νεκρούς» για να καθοδηγούν τα πνεύματα στη μετά θάνατον ζωή.
Oι Ιρλανδοί έχουν μεγάλη ιστορία με φαντάσματα και πνεύματα οπότε δεν φαίνεται περίεργο πώς έχουν και αντίστοιχη παράδοση. Χαρακτηριστική φιγούρα της Ιρλανδικής παράδοσης ειναι ο Ντουλάχαν ένας τύπος θρυλικού πλάσματος στην ιρλανδική λαογραφία. Απεικονίζεται ως ακέφαλος καβαλάρης σε μαύρο άλογο ή ως αμαξάς, που κουβαλά το κεφάλι του.
Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Antiquity στις 25 Απριλίου, ηγήθηκε του Δρ. James O’Driscoll.
Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία LiDAR, ο O’Driscoll και η ομάδα του εξέτασαν τα μνημεία που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στο Baltinglass, στην κομητεία Wicklow της ανατολικής Ιρλανδίας και προσπαθούν να ξεμπλέξουν την ιστορία καθώς και την περίπλοκη κατανόηση της σχέσης μεταξύ φύσης, ζωής, θανάτου και αναγέννησης στην αρχαία Ιρλανδία.
Τα μνημεία πιθανότατα χρησιμοποιήθηκαν για διάφορους σκοπούς, συμπεριλαμβανομένης της επισήμανσης σημαντικών ηλιακών γεγονότων. Η τοποθέτησή τους κατά μήκος του τοπίου συμπίπτει με τις κυκλικές κινήσεις του ήλιου, καθώς και με μια σειρά από γνωστές τοποθεσίες ταφής. Ο O’Driscoll προτείνει αυτές οι ευθυγραμμίσεις υπονοούν έναν πνευματικό σκοπό – να καθοδηγήσουν τους νεκρούς από το θνητό επίπεδο στη μετά θάνατον ζωή.
Το σύμπλεγμα Baltinglass των μνημείων αυτών είναι η μεγαλύτερη ομάδα μνημείων τα οποία σε αντίθεση με τα άλλα μνημεία, κατασκευάζονταν συχνότερα σε απότομες κλίσεις και βουνά. Ο τρόπος με τον οποίο είναι τοποθετημένοι ώστε να ευθυγραμμίζονται με τα ηλιακά γεγονότα υποδηλώνει ότι οι αρχαίοι άνθρωποι θα μπορούσαν να θεωρούσαν τον ήλιο που ανατέλλει πάνω από τα ταφικά κτίσματα ως συμβολικό «την ανάβαση των νεκρών στους ουρανούς».
