Ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ο Πρόεδρος της Ρουμανίας από το 1965
μέχρι την εκτέλεσή του τα Χριστούγεννα του 1989, ήταν ένας από τους
πιο σκληρούς δικτάτορες αλλά και ο εμπνευστής του δρόμου
DN7C ή όπως άπαντες τον γνωρίζουν ως…
Transfăgărășan (Τρανσφαγκάρασαν).
Κατασκευή για τις ανάγκες…
του στρατού
Ο Τσαουσέσκου, ήθελε ο στρατός της χώρας του να έχει
εύκολη πρόσβαση κατά μήκος των Καρπαθίων ούτως
ώστε, να αποκρούσει τυχόν εισβολή των Σοβιετικών δυνάμεων. Ο δρόμος
που οραματιζόταν, θα ένωνε τις ιστορικές περιοχές της Τρανσυλβανίας
και Βλαχίας.
Άλλωστε, εκείνη την περίοδο η Ρουμανία, είχε ήδη αρκετούς
στρατηγικής σημασίας δρόμους κατά μήκος του νότιου τμήματος των
Καρπαθίων, όμως το αρνητικό σε αυτούς ήταν πως οι περισσότεροι
περνούσαν μέσα από κοιλάδες με ποτάμια και αυτό θα
διευκόλυνε τους Σοβιετικούς να τους μπλοκάρουν σε περίπτωση
επίθεσης.
Η αρχική ιδέα, ήθελε τη διάνοιξη ενός τούνελ μήκους
7 km, προκειμένου, να αποφευχθεί και η
αλπική περιοχή ώστε ο δρόμος, να παραμένει κι ανοιχτός όλον το
χρόνο. Βέβαια, το κόστος σε αυτήν την περίπτωση εκτοξευόταν, με
αποτέλεσμα ο Τσαουσέσκου, να απορρίψει την πρόταση με συνοπτικές
διαδικασίες.
Αντίθετα, διέταξε να κατασκευαστεί ένας δρόμος που θα περνάει
διαμέσου των βουνών Făgăraș (Φαγκαράς) και θα
χωρίζει το βορειοδυτικό από το νότιο κομμάτι της χώρας. Ο δρόμος
φτιάχτηκε αποκλειστικά από φαντάρους έχοντας
βέβαια υψηλό κόστος τόσο σε χρήματα όσο και σε ανθρώπινες ζωές.
Το αλπικό κλίμα, το υψόμετρο που έφτανε τα 2.000 μέτρα και η
απουσία γνώσεων από τους φαντάρους-εργάτες, για ένα έργο αυτού του
βεληνεκούς, οδήγησε στο θάνατο 400 ανθρώπων,
παρότι το καθεστώς της εποχής έκανε λόγο για 40 μόνο νεκρούς.
Επιπλέον, χρειάστηκαν 6.000 τόνοι δυναμίτη και
παρά τις προβλέψεις του επιτελείου του Τσαουσέσκου που ήθελε οι
εργασίες να λαμβάνουν χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου,
οι ισχυροί άνεμοι και οι πυκνές αλλά και συχνές χιονοθύελλες
επέτρεπαν στους στρατιώτες να δουλεύουν μόνο 4 με 5 μήνες!
Ο δεύτερος υψηλότερος
δρόμος στη Ρουμανία
Ο δρόμος άνοιξε επίσημα στις 20 Σεπτεμβρίου
1974, παρότι οι εργασίες συνεχίστηκαν μέχρι και το 1980.
Το υψηλότερο σημείο του είναι στα 2.042 μ., δίνοντας του τον τίτλο
του δεύτερου υψηλότερου δρόμου στη Ρουμανία μετά τον Transalpina
(Τρανσαλπίνα).
Κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι πολλές στροφές του, οι
πάμπολες τύπου «S» και οι απότομες καταβάσεις.
Αποτελεί πλέον ένα από τα πιο τουριστικά spots της Ρουμανίας τόσο
για πεζοπόρους, ποδηλάτες, μοτοσικλετιστές όσο φυσικά και για
οδηγούς αυτοκινήτων οι οποίοι αισθάνονται σα να βρίσκονται σε μια
παιδική χαρά για… μεγάλα παιδιά.
Βέβαια, το όριο ταχύτητας του δρόμου είναι 40
km/h, προφανώς για λόγους
ασφαλείας. Ο Transfăgărășan έχει τα περισσότερα τούνελ (5 στο
σύνολο), και οδογέφυρες από οποιονδήποτε άλλο δρόμο της Ρουμανίας.
Κοντά στο ψηλότερό του σημείο, στην λίμνη Bâlea, ο δρόμος περνάει
μέσα από το Bâlea τούνελ το οποίο είναι και το μακρύτερο τούνελ της
χώρας με μήκος 884 μ..
Στο νότιο κομμάτι του δρόμου και κοντά στο χωριό Arefu (Αρέφου)
βρίσκεται και το κάστρο Poenari, το οποίο αποτελούσε μία από τις
κατοικίες του Vlad Țepes, γνωστός σε όλους μας ως κόμης
Δράκουλας ή «Παλουκωτής».
Ο δρόμος είναι κατά βάση ανοιχτός από την 1η Ιουλίου
μέχρι τις 30 Νοεμβρίου καθώς μετά ξεκινούν οι δυνατές
χιονοπτώσεις που δυσκολεύουν μέχρι και την πρόσβαση των
εκχιονιστικών μηχανημάτων.
Ο Transfăgărășan μαζί με το Passo
Dello Stelvio στη βόρεια Ιταλία
που συνορεύει με την Ελβετία σε υψόμετρο 2.757 μ., είναι ίσως οι
δρόμοι που κάθε petrolhead επιθυμεί -και πρέπει- να επισκεφτεί
κάποια στιγμή στη ζωή του.
