Η πολιτική είναι γεμάτη από παράδοξα, αλλά η προσέγγιση του Αλέξη Τσίπρα με τον Αλέξη Παπαχελά, διευθυντή της εφημερίδας «Καθημερινή» και άλλοτε σφοδρό επικριτή του, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, που καταγράφεται στα παρασκήνια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στο αφήγημα της «ωρίμανσης» του Τσίπρα.

Όπως έχει αποκαλύψει η στήλη, υπήρξε αρχικά πρόθεση από πλευράς Τσίπρα να διαρρεύσουν κρίσιμα πρακτικά συνομιλιών στον ίδιο τον Παπαχελά, μέσω της «Καθημερινής». Η ιδέα αυτή, ωστόσο, εγκαταλείφθηκε κατόπιν εισήγησης συνεργατών του που διατηρούν ανοιχτούς διαύλους με δημοσιογράφο της ALTER EGO MEDIA, του εκδοτικού συγκροτήματος του Βαγγέλη Μαρινάκη. Έτσι, επιλέχθηκε τελικά το in.gr και η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ για τη διαρροή.

Ανακοινώνει κόμμα ο Τσίπρας – Ποιους παίρνει, ποιος πλnpώvει και τα ποσοστά

Το γεγονός ότι η «Καθημερινή» εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα πιο φιλική απέναντι στον Τσίπρα και την πρωτοβουλία του για δημιουργία νέου πολιτικού φορέα, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πολλοί το ερμηνεύουν ως μια προσπάθεια του πρώην πρωθυπουργού να χτίσει νέες συμμαχίες στο πεδίο της δημόσιας εικόνας και των ΜΜΕ, αφήνοντας πίσω του την αντισυστημική ρητορική που τον ανέδειξε.

Από την άλλη πλευρά, και ο Αλέξης Παπαχελάς –ένας από τους πιο κεντρικούς διαμορφωτές γνώμης στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης– φαίνεται να επαναπροσδιορίζει τον ρόλο του. Στο λυκόφως της δημοσιογραφικής του διαδρομής, αναζητά νέα στηρίγματα, ισορροπίες και ρόλο καθώς η αλλαγή της τάξης πραγμάτων στο κεντρικό σύστημα εξουσίας με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και η έλευση της νέας πρέσβη, Κίμπερλι Γκίλφοιλ αποδυναμώνουν τον ρόλο του ως ενδιάμεσου στα ελληνικά πράγματα και στον αμερικανικό παράγοντα.

Η συμμαχία αυτή προκαλεί αίσθηση: Ο Τσίπρας, που κάποτε κατακεραύνωνε την «Καθημερινή» ως φερέφωνο της διαπλοκής, φαίνεται τώρα διατεθειμένος να αξιοποιήσει την εύνοιά της. Και ο Παπαχελάς, που είχε διαπρέψει ασκώντας κριτική στις κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και στις… «ριζοσπαστικές» του φαντασιώσεις, φλερτάρει πλέον με την ιδέα αναδιανομής επιρροής στο νέο σκηνικό.

Αν αυτή η προσέγγιση αποτελεί στρατηγική αναβάθμιση ή απλώς ένα ακόμα δείγμα της προσαρμογής στις επιταγές των μεγάλων συμφερόντων, μένει να φανεί. Το βέβαιο είναι ότι στο μεταβαλλόμενο τοπίο των ελληνικών ΜΜΕ και της πολιτικής εξουσίας, παλιοί αντίπαλοι μπορούν να γίνουν απροσδόκητοι σύμμαχοι.