H ιστορία αυτού του καινοτόμου -αν μη τι άλλο- αυτοκινήτου
ξεκινά αρκετές δεκαετίες πριν. Συγκεκριμένα το 1960 όταν η Chrysler
παρουσιάζει μετά από χρόνια εξέλιξης το Turbine Car το
1963! Η αμερικανική φίρμα προσπαθούσε να κάνει
πραγματικότητα την μόδα της εποχής, θέλοντας να συνδέσει το
αυτοκίνητο με την αεροναυπηγική και τα αεροπλάνα.
Από τα αεροπλάνα… στα
αυτοκίνητα
Η Chrysler έχοντας κατασκευάσει ήδη από το 1930
κινητήρες για αεροπλάνα είχε το know how, το οποίο
θέλησε, με την πάροδο του χρόνου, να το περάσει και στα αυτοκίνητα
μαζικής παραγωγής.
Κατασκεύασε μάλιστα μερικά πρωτότυπα μοντέλα (τρία τον αριθμό)
τα οποία χρησιμοποιούσαν στροβιλοκινητήρες για την κίνηση
τους, έως ότου, το 1963 έφθασε θεωρητικά στο σημείο να
δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε το Turbine Car να περάσει
στην παραγωγή! Παρήχθησαν μάλιστα 55 αυτοκίνητα μεταξύ του 1963 και
1964, τα οποία δόθηκαν σε κοινό και ειδικούς, ώστε να γίνουν οι
απαραίτητες δοκιμές σε πραγματικές συνθήκες.
Ο στροβιλοκινητήρας δεν ήταν κάτι περίπλοκο τεχνικά. Αποτελείτο
ουσιαστικά από ένα άξονα πάνω στον οποίο υπήρχαν πτερύγια
διαφορετικού μήκους και κλίσης τα οποία κινούνταν
αυτόνομα. Ο αέρας έμπαινε από την εισαγωγή, και καθώς
περιστρέφονταν ανάμεσα στις αρχικές λεπίδες αύξανε τη θερμοκρασία
του και συμπιέζονταν. Έτσι, ζεστός και συμπιεσμένος όπως ήταν,
προχωρούσε προς τον χώρο καύσης όπου ψεκάζονταν με καύσιμο και
αναφλέγονταν μέσο ενός σπινθηριστή. Η απότομη διόγκωσή του κινούσε
τις λεπίδες που βρίσκονται στο πίσω μέρος του άξονα, δίνοντας
κίνηση στους τροχούς. Τόσο απλά.
Πλήθος
πλεονεκτημάτων
Εξαιτίας της κατασκευής του, ο στροβιλοκινητήρας είχε σχεδόν
80% λιγότερα μηχανικά μέρη από έναν αντίστοιχο
κινητήρα εσωτερικής καύσης, δεν είχε κραδασμούς ή έστω ήταν σχεδόν…
ανύπαρκτοι, δεν απαιτούσε αλλαγές λιπαντικών και το κυριότερο,
μπορούσε να λειτουργήσει με οποιοδήποτε
καύσιμο!
Από βενζίνη, πετρέλαιο, λάδι σόγιας, κηροζίνη, φυστικέλαιο
(οι φήμες θέλουν το Turbine Car να λατρεύει το φυστικέλαιο,
αλλά όσοι έγιναν μάρτυρες από τη χρήση του, τόνισαν ότι η εξάτμιση
του μύριζε σαν κουζίνα εστιατορίου) έως… και άρωμα
Channel No5.
Μάλιστα, στο Μεξικό, ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας χρησιμοποίησε
στο Turbine Car που του είχε παραχωρήσει η Chrysler με
τεκίλα για την κίνησή του, με τον κινητήρα να δουλεύει
ακόμα κι έτσι με απόλυτη επιτυχία!
Ο στροβιλοκινητήρας, απέδιδε 130 ίππους στις 36.000 rmp, είχε
ρελαντί στις 20.000 rpm, το στροφόμετρο έφθανε θεωρητικά στις
60.000 rpm, ενώ η ροπή ανέρχονταν στα 575
Nm. Η δε κίνηση, περνούσε όπως προαναφέραμε στους
πίσω τροχούς, μέσω ενός περιστροφικού αυτόματου κιβωτίου τριών
σχέσεων.
Τι σκότωσε τελικά
το Turbine
Car;
To πρόγραμμα κυλούσε άψογα. Οι περισσότεροι από τους 200 οδηγούς
που είχαν «χρησιμοποιήσει» κάποιο από τα 55 Turbine Car που τους
είχε παραχωρήσει η Chrysler ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι από τη
λειτουργία αλλά και την αξιοπιστία του κινητήρα. Και διένυσαν
περισσότερα από 1.500.000 km σε
διάστημα τριών μηνών έως ότου καταλήξουν σε αυτά τα
συμπεράσματα!
Παρά ταύτα, το πρόγραμμα ακυρώθηκε το 1966, με την Chrysler να
μαζεύει πίσω στις εγκαταστάσεις της τα αυτοκίνητα όπου και τα
κατέστρεψε! Επέζησαν μόλις 5, εκ των οποίων τα
τρία από αυτά βρίσκονται στο μουσείο της εταιρείας και τα δύο, σε
ιδιώτες (ο ένας είναι ο Jay Leno).
Το πρόβλημα, σύμφωνα με την αμερικανική φίρμα, ήταν η
αργή επιτάχυνση του αυτοκινήτου, η υψηλή
κατανάλωση του (σχεδόν 17 lt/100 km) αλλά κυρίως, οι
υψηλές εκπομπές καυσαερίων, κάτι που (επίσημα
τουλάχιστον) σκότωσε το όλο πρότζεκτ.
