Συνηθίζουμε να καυχιόμαστε για τις υποχρεώσεις, τον φόρτο εργασίας και το άγχος και την πίεση που αυτά μας προκαλούν. Πολλές φορές μάλιστα όταν συναναστρεφόμαστε με συναδέλφους και πιάνουμε κουβέντα, αναφερόμαστε στο πόσο σκληρή δουλειά κάνουμε και… καμαρώνουμε για το άγχος που μας προκαλούν.
Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία που «δοξάζει» το να είμαστε διαρκώς απασχολημένοι, αλλά στην πραγματικότητα αυτή η τακτική βλάπτει την επαγγελματική μας υπόληψη. Αντί δηλαδή να δενόμαστε με τους συναδέλφους μας, συνήθως μας κάνει να φαινόμαστε ακόμα πιο απόμακροι, όπως εξηγεί ερευνήτρια από το Terry College of Business του Πανεπιστημίου της Τζόρτζια.
«Έχω πιεστεί τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό με αυτό το μεγάλο πρότζεκτ που ετοιμάζω!»
Πιο συγκεκριμένα, σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Personnel Psychology, η ερευνήτρια Τζέσικα Ρόντελ μαζί με τους συναδέλφους της, διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που καυχιούνται ότι εργάζονται σκληρά και παραπονιούνται ότι αισθάνονται τρομερό εργασιακό άγχος, φαίνονται λιγότερο ικανοί και συμπαθείς στα μάτια των συναδέλφων τους.
Γιατί είναι «μη συμπαθείς» αυτοί οι συνάδελφοι
Στο πειραματικό μέρος μιας μελέτης, διαπιστώθηκε ότι ο συνάδελφος που παραπονιόταν μετά από μια σύσκεψη λέγοντας πως ήταν το αποκορύφωμα μιας πολύ φορτωμένης εβδομάδας, οι άλλοι βαθμολόγησαν αυτόν τον συνάδελφο ως λιγότερο συμπαθή και ικανό σε σχέση με έναν άλλο υπάλληλο, που χαρακτήρισε τη σύσκεψη απλώς «καλή» ή «όχι και τόσο σπουδαία».
Και αυτό έχει εξήγηση: Όταν παραπονιόμαστε ή καυχιόμαστε για τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει, λίγοι θα αντιληφθούν την κόπωσή μας και θα ταυτιστούν μαζί μας.
Οι περισσότεροι θα θεωρήσουν είτε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί στο πόστο μας, είτε ότι μας αρέσει να γκρινιάζουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε.
Επομένως, αυτή η συμπεριφορά μακροπρόθεσμα θα έχει αρνητικές συνέπειες, αφού οι συμμετέχοντες στην έρευνα δήλωσαν λιγότερο πρόθυμοι να βοηθήσουν κάποιον που καυχιέται-παραπονιέται για το στρες του.
Πες το αλλιώς
Η καυχησιολογία για το άγχος μπορεί πράγματι να είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουμε έμμεσα τις ανάγκες μας για συντροφιά, με την ελπίδα ότι κάποιος θα ταυτιστεί μαζί μας και θα πάει τη συζήτηση παραπέρα.
Ωστόσο, οι άνθρωποι συχνά «ενοχλούνται» με αυτή την έμμεση προσπάθεια, που δεν φανερώνει από την αρχή την πρόθεσή μας.
Οπότε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε αν νιώθουμε περήφανοι για το έργο μας και θέλουμε κάποιος να μας το αναγνωρίσει είναι να το πούμε ευθέως ξεκινώντας κάπως έτσι:
«Είμαι συγκλονισμένος/η με το πρότζεκτ που ανέλαβα αλλά πρέπει να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμά μου για να τα καταφέρω» ή αλλιώς: «Είμαι πραγματικά περήφανος/η που έλαβα θετική αξιολόγηση για ένα τόσο μεγάλο έργο!».
